Mijn normen en waarden?

Soms dan moet ik een stukje schijven voor mijn opleiding. Pedagogiek.
Deze morgen kwam dit in een keer uit mijn pen (toetsenbord) rollen.
Ik vond het eigenlijk wel een goede beschrijving van hoe ik ben.
Ik zou er nog wel honderd dingen over kunnen schijven, maar ik was gelimiteerd aan een enkel A4tje.

Men moet niet nadenken over het eindresultaat van zijn werk, zoals men ook niet reist om aan te komen, maar om te reizen.
Johann Wolfgang von Goethe 1749-1832, Duits dichter, estheet en natuurfilosoof

Reizen, de wereld ontdekken, mensen leren kennen en vooral ook daarin mijzelf leren ontdekken en ontplooien. Dat is waar ik, misschien wel mijn hele leven, mee bezig ben.
Als klein kind kon ik mij al niet houden aan gestelde grenzen. Als er een boek op een veel te hoge kast lag, moest ik daar bij. Toen ik voor het eerst de zee zag, moest ik daar in zwemmen (ik was nog geen drie jaar oud). Ik rende met kleren en al naar het water, voordat mijn ouders me konden vasthouden.
Ik kon tevreden zijn met wat ik had, maar kon ook soms maar moeilijk kiezen. Ik weet nog, dat ik in groep vijf van de basisschool zat en een achtstegroeper met mij in discussie was over wie nu slimmer was. De aanleiding ben ik vergeten. Ik zei tegen haar “Ik hoef ook nog niet alles te weten, ik leer dat nog wel wanneer ik net zo oud ben als jij en ik in groep acht zit.”
Als puber ben ik er misschien te ver in doorgegaan. Of misschien ook niet. Het heeft mij allemaal gemaakt zoals ik ben. Misschien had ik wel verkeerde vrienden.
Tot nu toe heb ik er geen spijt van. Ik denk zelfs, dat ik hierdoor een sterkere persoonlijkheid heb gekregen. Ik heb meer respect voor anderen om mij heen. Het heeft geen zin om te vertellen hoe ik was in mijn jeugd, verder dan ik nu schrijf. Het is een complex verhaal, wat, zo leer ik uit ervaring, niet snel begrepen wordt, of verkeerd geintrepeteerd wordt.
Uit al mijn ervaringen, mijn gehele leven, haal ik mijn maatstaven voor mijn eigen leven. Je zou kunnen zeggen dat het mijn persoonlijke normen en waarden zijn.
Veel mensen vinden dat normen statisch zijn. Ze veranderen niet of nauwelijks. Ik ben het daar niet mee eens. Mijn normen en waarden veranderen naar mate ik ouder word. Ik zie meer, ik weet meer en ik voel anders. Ik groei. Hierdoor sta ik anders in de wereld om mij heen. Niet zo gek dat dan ook mijn gedachtes veranderen. En dus ook mijn normen.
Volgens Wikipedia zijn dit normen en waarden:
Normen komt van het Latijnse woord norma hetgeen winkelhaak, richtsnoer, maatstaf of regel kan betekenen.
Normen zijn sterk afhankelijk van iemands religieuze, culturele, sociale en maatschappelijke achtergrond.
Waarden zijn de achterliggende idealen en motieven voor de normen. Bij waarden moeten we denken aan zaken als gerechtigheid, liefde, vrijheid en gelijkheid. Het zijn de motieven en idealen waarop de concrete normen gebaseerd zijn. Het zijn ook de grootheden die met de normen bereikt willen worden. Er zijn normen en regels om idealen (waarden) te bereiken. (wikipedia.org)
Nu is de vraag, het hoofddoel waarom ik dit betoog schrijf, waar mijn normen en waarden vandaan komen, en wie daar bepalend voor zijn.
Dat is moeilijk. Het is absoluut niet ik zinnen uit te drukken.
Natuurlijk kan ik zeggen dat ik door mijn ouders ben opgevoed. En dat ik daardoor veel van hen heb meegekregen. Maar mijn bord afklikken heb ik van mijn oom en mijn oma, en niet van mijn ouders. Seks heb ik ook niet geleerd van mijn ouders. Toch heb ik daar ook normen en waarden in.
Reizen doe ik het liefst alleen, zodat ik andere mensen leer kennen. Dat heb ik ook niet van mijn ouders. Misschien heb ik zelfs wel de beste normen en waarden geleerd van onbekenden. Wanneer ik aan het liften was, de discussies die ik in de auto's of vrachtwagens had. Of 's nachts bij het maanlicht, boven aan een rots, disussierend met een pool, een fransman, een mexicaan en een nederlander. Wat is dan bepalend? Waarom kan ik iedereen accepteren? Zelfs de Palestijnse zelfmoordenaars?
Ik heb geen religie, maar accepteer de religies om mij heen. Ik draag het zelfs uit. Van een van mijn beste vrienden heb ik een kettinkje gehad. In het kettinkje zit een gouden Budda, een Thaise Budda. Ik geloof niet in Budda, maar uit respect voor haar cultuur (zij komt uit Thailand/Laos) draag ik dit kettinkje.
Zo heb ik opeens een goede vriend in Ijsland. Zelfs Europa heeft niet een cultuur, zoals vele Amerikanen denken. In zijn cultuur gaat men toch wel heel anders om met elkaar. Er straalt meer vertrouwen in uit, maar ook meer zelfstandigheid. Als iemand gesloten is, en weggaat zonder jouw mee te vragen, betekend het nog niet dat hij jouw niet mag, hij ziet je later toch weer. En vind dat jij zelf ook je eigen weg moet gaan. Als je in Nederland weggaat zonder te zeggen waarheen is je halve vriendenkring in paniek. Zo zijn er 1001 verschillen die ik overneem in mijn doen en laten. Misschien heb ik daarom ook vrienden over de hele wereld. Van Mexico tot China, Korea, Zuid-Afrika, Marokko, Denemarken...
Culturen inspireren mij voor mijn eigen normen en waarden, welke dan ook. Dat is voor iedereen anders. En al het goede samen maakt mijn eigen kleine prive cultuur.