Friday, June 14, 2013

Hoogtelijn

In the Dutch magazine "Hoogtelijn" from our Alpine Club (NKBV) there is a big interview with Dennis and me.

Really proud to have such an interview in a magazine that goes to the more then 55.000 (!) members of the NKBV.
Pictures are funny, original and professional. Made by photographer Laurens Aaij.
The interview is good to read. Except from the mistakes... (like: I'm not climbing since I was 8 years old, and the 7a+ is not the hardest trad route ever done by a Dutch climber)

I hope we inspired climbers with our passion!

Read it all online here.




Monday, June 10, 2013

Juf Alie met pensioen!



↵ Use original player
Vimeo
← Replay
X
i


Mijn moeder Alie is vakleerkracht in het bewegingsonderwijs, zoals dat met een paar mooie woorden heet.
Al 43 jaar geeft ze les. Eerst alleen voor de klas: Taal en rekenen. Maar al snel, ruim een jaar later, begon ze met iets waar altijd haar passie heeft gelegen: gymles.
Met al haar jaren heeft ze ontzettend veel gezien. Ontwikkelingen, achteruitgang, vooruitgang, tegenslagen, geluk, pech. Soms, zoals op de Sint Paulusschool in Osdorp, had ze eerst de moeder, en 25 jaar later de dochter in haar gymzaal. Of eerst de vader als klein kind, en later de zoon van die vader die ze 20 jaar geleden lesgaf.
En zelfs mijn vader heeft ze zo ontmoet, als haar eigen stagiaire :)

Over 3 weken gaat ze met pensioen.
Terecht. Alle zware massieve banken die ze elke dag de gymzaal in draagt, de apparaten die niet altijd werken, spullen die verdwijnen en in het verleden docenten en directeuren van scholen die haar niet altijd even goed gedaan hebben.

Omdat dit één van de laatste keren is dat ik het met haar mee ga om te helpen met lesgeven, heb ik dit filmpje gemaakt op één van de twee scholen waar ze lesgeeft; Basisschool De Archipel in Amsterdam IJburg. Samen geven we klimles, want dat doet ze liever niet alleen.
Als jonge meid van 8 jaar ging ik wel eens mee naar haar werk. En een paar keer per jaar doe ik dat nu nog steeds. Nu niet meer om zelf mee te spelen met alle kinderen, maar om alle kinderen les te geven.
Ik vind het maar gek, al die jaren werken en dan in één keer zo stoppen.
Zelf is ze er helemaal gelukkig mee en ziet ze nog zó veel dingen die ze nu kan gaan doen.
Onderweg fietsen we over de dijk die zij samen met haar zussen en broer elk jaar weer gehooid heeft als kind. "Och, wat een werken was dat." Zegt ze als we langs alle schapen en lammetjes op de dijk fietsen.
En, ze heeft nog steeds haar 'woensdag-avond-clubje' in de gymzaal van Muiden. (Een gezellig groepje oudere volwassenen die het leuk vinden om te bewegen).

Als ik haar vraag wat ze nu ziet, wat goede ontwikkelingen zijn, en wat nu minder is, zijn er een paar duidelijke punten.
Zo is er is meer sport mogelijk, voor elk talent is er een sport, voor ieder karakter een uitdaging. Sport is meer toegankelijk dan ooit. Na drie jaar klimles op de Archipel is zijn er in elke groep wel een paar kinderen die meerdere keren per jaar naar een klimhal gaan of zelfs op klimles zitten! En dat geldt voor alle sporten die ze aanbiedt in samenwerking met sportclubs. Van streetdance tot judo en korfbal.

Maar, als docent ziet ze dat ze nog altijd niet gezien wordt als volwaardig docent in het team. Beweging voor kinderen is nog steeds bijzaak. En haar visie op kinderen wordt vaak genegeerd. Met 43 jaar ervaring is dat toch vreemd.
Ook worden kinderen dikker.
Haar onderzoek, dat ik uiteindelijk voor mijn studie gebruikte, liet zien dat er een alarmerende ontwikkeling gaande is in het gewicht van jonge kinderen.
Ook beweging en gedragsproblemen lijken toe te nemen.
Ze is dan ook niet verbaasd over onderzoeken waarin naar buiten komt dat er significant meer kinderen op de Eerste Hulp afdelingen komen in ziekenhuizen. Voordat de onderzoekers hun conclusies trokken en het weten aan het tekort aan beweging voor de kinderen, had ze het zelf al geconcludeerd.
Kinderen durven minder, huilen eerder, meer en lijken minder sociaal met elkaar.
Ook schelden en fysiek geweld door kinderen neemt toe. Zo is ze wel eens geschopt, geslagen, en meer. Bizar dat kinderen dat durven!
En nog veel vreemder dat er vaak door andere docenten, ouders en betrokkenen niks mee gedaan wordt! "Sorry" komt er vaak niet eens meer uit.
Maar ondertussen is ze wel eens beschuldigd van "kindermishandeling" omdat ze een schoppend en spugend kind stevig aan z'n arm vastpakte.
Niet zo vreemd dat ze zich daar soms wel eens zorgen over maakt. En, het "zielig" vindt voor de kinderen, duidend op dat het kind er zelf niets altijd wat aan kan doen.
Maar, vooral haar gevoel dat vakleerkrachten vaak hun kennis niet altijd kunnen delen met de rest van het docententeam, en zo preventief kinderen kunnen helpen, is iets wat ze wel gehoopt had dat inmiddels na al die jaren wel verbeterd zou zijn.
Mijn moeder is voor mij een sterk voorbeeld geweest in passie, liefde en doorzettingsvermogen in combinatie met hard werken, duidelijkheid en structuur.

Door mijn ouders heb ik mijn passie in sport en bewegen ontwikkeld en de interesse in ontwikkeling en kinderen. Maar ook, als ik iets niet weet, dan bel ik mijn moeder. Ze is een ster in hoofdrekenen en taal en het onthouden van data. Ondanks al mijn studeren heb ik nog steeds het gevoel dat mijn moeder zonder Universitaire studie veel meer weet dan ik.
Ook heeft ze me geleerd om te genieten van de kleine dingen.
Voor een groot project waar ik aan meewerk schreef ze het volgende gedicht:

Ik

Geniet van een
     zwaluw in de lucht.
Geniet van een
     vissende reiger.
Geniet van een
     huppelend konijntje.
Geniet van een
     drinkend lammetje.
Geniet van een
     duikende fuut.
Geniet van een
     merel zittend op zijn nest.

Dat ik er van kan genieten
is mijn geluk. Ik zie het en
het maakt me elke dag weer blij

A.O.

Lieve mam, geniet van alle super mooie avonturen die je nu kan gaan beleven.
Wat de Nederlandse regering ook besluit over jouw pensioen, hoeveel minder pensioen je ook krijgt.
Stap op de fiets en fiets de wereld rond. Blijf genieten, geniet van je ongelooflijke fitheid en enthousiasme.
En nu je zo veel tijd hebt, zullen we een keertje samen gaan klimmen? Want, zonder dat je ooit geoefend hebt zomaar een 5c in de overhang uitklimmen, dat is talent!

Saturday, June 01, 2013

I proudly represent: Patagonia!

Through the Alpine Mentor Programme I got something which makes me really happy:

I have a deal with the company Patagonia. 

Everyone who knows me for a bit also knows that Patagonia is one of my favourite companies.
Not just because they make nice clothing, but more because their vision on how to produce clothing and their support in a more sustainable world and environment.

Thank you Patagonia for supporting the Alpine Mentor Programme and thanks for supporting me!
I promise to be a respectful ambassador of the brand and the world ;)


Dutch National Lead Series in my home-gym

Last weekend the national leadclimbing series took place in Monte Cervino, my local gym.
As it was my regular climbing gym I had no reason not to join.

I had (as usual) a big chunk in my throat, felt super nervous. Sweaty hands, trying to get enough chalk on my hand with every move I made.
And then all those people watching me climb. I just find that all só scary!

But it was all not too bad reaching 4th place in between other Sportsclimbing team-members. Not too bad after a full iceclimbing Winter without any specific sporclimbing/finger training.
And I even felt a bit of progression: I feel less nervous then a couple months ago.
Maybe I should do this more often and actually get better in dealing with my nervousness-issues :)

Ruben took a video of my final climb (thanks Ruben)

Congrats to all who dared to compete and to the winners: Nikki and Tim.


Canada 2

It's been a while ago now since we were in Canada with the whole team.
We climbed in the huge land for a couple weeks with Canmore as basecamp.

Being Dutch and being a climber is a fairly strange combo. 
As sports climber we have a gym in every city. Within 40km you can find a gym, wherever you are in the Netherlands. 
Most have exotic names like 'Yosemite', Delfts Bleau (like in Fontainebleau), Monk, Mountain Network (for a series of climbing gyms) or llike my home-gym: Monte Cervino.
Others are just called: De Klimmuur (The Climbingwall).
They all have the same set-up: a bar where you can drink high quality coffee and a good beer after your climbing session. And a diverse sanded wall full of coloured epoxy holds.
This is great! It gets me strong and it's addictive. 
No wonder we have a super strong National team for lead and bouldering.

But being an iceclimber and desperately wanting to be an Alpine climber makes it all a different story.
I live below sea-level. And the only ice around is indoor and very very horizontal. The Dutch soil is mainly sand and our highest sand-hill (Vaalserberg 322m) isn't even worth a climb.
I only have one person close to me who is super passionate about ice and Alpine climbing. He happens to be my boyfriend. 

The flatness of my home country had sent most alpinists away. Most of them are UIAGM guides living in the Alps.
So far I haven't found a way to earn enough money, live in the Alps and still find enough time to train and climb.
If anyone knows a way to change that: please tell me your secret!

The Netherlands
My backyard (see: it's all flat)

So. That's what I have to work with.
My lack of real Alpine experience was what hit me back in Canada.
I wanted to be fast, fluent and smooth on anything. 
But in reality I found myself struggling with the altitude, the rock and the whole group dynamics.

Straight after the Worldcup season (which is basically Sportsclimbing with iceaxes) I flew to Canada. No time to work on the totally different kind of Alpine fitness. And I'd just recovered from a pretty bad flu. 

Of course. These are all excuses. 
"Are you just a big whiner" one wrote as comment on my blog after reading the same excuse before. 
To all of you who think I am; yes, maybe I am. Now try to get to where I am. 
Thank you for your pity.

The disappointment in my own abilities made me try to forget about the whole experience.
Dennis told me climbing should be for yourself. It should be fun, passionate, beautiful. 
He's right, though, I don't want to let go. I don't want to be the weekend warrior, the full time office worker with a hobby. I just want to do what I love. I want to climb. Everywhere, every time. 
Discover, learn, feel, experience life and the world through climbing. 
That is what brought me to where I am now and I believe it will get me to the climbing in my dreams.

I have this desperate panicking feeling in my stomach with 'a little voice' saying "help". I want to train more, I want to get better, I need to be in the Alps.
But how...?
At least I had a great airport to spent the night on my way back home :)