Vandaag ben ik heel verstandig geweest.
Ik ben naar de dokter gegaan. Voordat ik naar de dokter ga, moet er toch wel iets goed mis zijn. Na veel te lang (de dokter was me vergeten) te hebben gewacht in de wachtkamer in Wageningen stuurde meneer me meteen door naar het ziekenhuis.
Dus daar zat ik dan tussen alle manken, zwangeren, kinderen opa's en oma's.
"Mevrouw van DE Steen" Hmmm, zouden ze mij bedoelen, ik denk het wel...
Drie keer mocht ik op de foto. Van drie verschillende kanten. Ik mocht weer plaatsnemen in de wachtkamer (lees: lange gang met bankjes met allemaal zielig kijkende mensen)
Na een minuutje of 15 werd ik terug geroepen. De mevrouw riep me erg vriendelijk. "Owjee das nie goed" dacht ik. Ik mocht even mee naar de spreekkamer. De foto's hingen mooi ingelijst in de lichtbak.
Het is niet gebroken begon ze meteen. (Nou das fijn dacht ik, met een grote smile op mijn gezicht...maar waarom zit ik dan hier...)
De mevrouw vroeg of ik wel eens naar de dokter ging. "Nou zo min mogelijk he" antwoorde ik. En ze vroeg of ik ook naar de dokter ging als ik pijn had. En of ik wel eens hele sterke pijnstillers slikte.
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een ontzettende HEKEL heb aan pilletjes. Dus pijnstillers slik ik zo goed als nooit. Ookal doet het nog zo'n pijn.
Dus ik rustig antwoorden, dat ik voor een beetje pijn niet naar de dokter ga. En dat ik al helemaal niet sterke pijnstillers slik, behalve dan voor mijn buikpijn dingensten enzo.
"Hm hm" antwoordde ze en ze knikte.
"Ik denk dat je er verstandiger aan doet om wat eerder naar de dokter toe te gaan. Ze zijn er ook voor jou, zoals je weet. En dat kost je niks."
Dus ik meteen vragen waarom. (Waarom zou ik in vredesnaam naar een meneer toe gaan waarvan ik van te voren weet dat ie gaat zeggen "ga maar weer naar huis" of "ik ga je maar heel even pijn doen") .
Ze liet me de foto's zien en vertelde dat die knobbeltjes op mijn bot daar en daar oude breuken waren die gezet hadden moeten worden.
Dus ik meteen. "Maareh, ik heb nog nooit mijn voet gebroken hoor."
Ze vertelde dat ik mijn voet wel degelijk had gebroken. Dus ik vroeg me af wanneer. Ergens in je puberteit of een paar jaar terug. Niet langer geleden. Vertelde ze.
Dus ik begon met nadenken en denk nu nog steeds na. "Wanneer heb ik in vredesnaam m'n voet gebroken???"
Ik weet het nog steeds niet :S
Gelukkig mocht ik gewoon zonder gips naar huis. Als ik ooit last zou krijgen van die kansloze oude breuk dan moest ik maar eens een afspraak maken.
Uh uh, ik zal m'n best doen...
No comments:
Post a Comment