Lijden is best leuk

Dag 12 van 14 met Alpine Mentors.

Het sneeuwde vanochtend. Min twee gaf de thermometer aan in ons Patagonia chalet in Chamonix.

De laatste weersvoorspellingen zeiden dat het de hele dag zou blijven sneeuwen en dat het erg koud zou zijn. 

My dream house, a.k.a the Patagonia chalet!

Alle locals zijn gevlucht uit Chamonix en klimmen nu in warmere oorden zoals Finale en Arco.

De locals die er nog wel zijn raden het af om omhoog te gaan met de lift.

Wij zijn er nog en besloten toch maar te gaan. 

Ik had er niet veel zin in. €50 voor de lift naar de Aguille du Midi is veel geld en dat voor een beetje harken en zwemmen in de 1,5m verse sneeuw leek me helemaal niks. 

Sjacherijnig zat ik te wachten op de eerste lift. Die uiteindelijk pas om 11uur ging. 

Ondertussen waren we een hele attractie voor alle toeristen; alle Japanners, Koreanen, Indiërs, en andere Aziaten wilden met ons oude foto. Ik heb er een hekel aan, dat toeristische gedoe, dus ik liep weg. M'n humeur werd er niet veel beter door. 

I'm not going to participate in this shit.

Boven op de Aguille du Midi gaf de thermometer -24 aan. Koud. 

De eerste stappen in de sneeuw waren diep en zacht. Tot m'n heupen zakte ik weg in de verse laag poeder.

Stap voor stap liepen we over de witte gletsjer richting het startpunt van onze route.

Ik had er nog steeds geen zin in. De route had ik al een keer gedaan en het ding was zo makkelijk dat ik het nu van een touw niet echt zag.

Just before the snow it already looked pretty white...

Aan het begin van de route werd het pas echt zwemmen. Diep gravend in de sneeuw kwamen we langzaam steeds hoger. 

Het was erg lastig om het juiste routeverloop te vinden door de dikke laag sneeuw. Aan m'n ijsbijlen had ik niet veel en m'n handen en gezicht werden koud van het opwaaiende poeder. 

Hoe hoger we kwamen hoe lastiger het werd. En de wind stak op, zoals voorspeld. Steeds harder stoof alle sneeuw om ons heen. M'n jas kon niet verder dicht en m'n neus werd steeds kouder tot ik m niet meer voelde en er ijspegeltjes aan m'n neus en wangen hingen. Bij elke ademhaling kregen we een hap sneeuw binnen en alles werd steeds kouder.

Ik had 3 broeken aan, 3 truien, muts, handschoenen en een waterdichte broek en jas. En nog was er koud. Tijd voor de donsjas.

Naast me stond iedereen ook te rillen. Ik was dus niet de enige die het koud had. 

Inmiddels begon de tijd te tikken. Alsof we in een 'time vortex' zaten vloog de tijd voorbij zonder dat we echt hoger in de route kwamen. Nog 45min voor de laatste lift naar bededen. Als we die niet zouden halen zouden we boven op de berg moeten overnachten. Gelukkig zijn er verwarmde wc's om in te overnachten als nood, maar ik lig toch liever in een echt bed.

Nog ging alles langzaam. Iedereen was koud. Opeens was ik er klaar mee. F*** dat touw, ik ga wel zonder. 

Bijna rennend ging ik omhoog. Ik werd warmer en zelfs het lastige stuk voelde makkelijk aan. Anderen volgden mijn voorbeeld en al snel stonden we boven. "Cinq minute" hoorde ik omroepen. Nog 5 minuten voor de laatste lift naar bededen. Nog niet iedereen was er. Sommige klommen nog wel met touw...

We renden naar de lift. Gooiden onze spullen erin, renden weer terug om de laatste twee van ons team (van 5) omhoog te zeulen.

Net op tijd voor de laatste lift.

Downtown snow at Chamonix

Vandaag weer een dag...dag 13. 

Bijna aan het einde van onze trip. We voelen ons moe maar super geacclimatiseerd. 4000m hoogte doet niks meer met ons lichaam.

Bovenop de verse 1,5m is er een nieuw pak gevallen van 40cm.

Vanaf de Helbronner (Italiaanse kant) hebben we ons een weg over de gletsjer gegraven. Eigenlijk meer een tunnel dan een pad. Het waaide zo hard dat na 5min het pad weer verdwenen was in de verse poedersneeuw. We klommen een 'mixed' route. Rots en een dun laagje ijs. Voorzichtig klom ik omhoog. Dit was in de zomer super makkelijk. Zelfs iemand met nauwelijks klim ervaring kan er dan omhoog komen. Met -20, een dikke laag sneeuw en een flinterdun laagje ijs was de route moeilijker dan de Noordwand van de Eiger (alleen wel korter). En dan was er de constante wind die de sneeuw om ons heen blies en me regelmatig uit balans bracht. Afzekeren was lastig, want de nuts, pitons en cams bleven nauwelijks zitten in de ijzige spleten...

Het weer was veranderd van helder en winderig in stormachtig met sneeuw. We zagen letterlijk onze eigen voetstappen niet meer achter ons. Met kaart, kompas zochten we een weg terug naar de hut. Regelmatig vielen we in de nu onzichtbare gletsjerspleten en zwommen we weer omhoog. Onze gezichten waren bevroren, stap voor stap kompas recht vooruit kostte het ons 3uur om weer bij de hut uit te komen...

Na 10uur 'suffering' waren we weer terug bij de hut. Alles was koud en m'n gezicht was zó pijnlijk. Ik wou dat ik een baard had, dan kon al het ijs in m'n baard blijven zitten in plaats van op mijn schrale wangen.

The beard I need to be a better Alpine climber ;)

En toch denk ik eigenlijk denk ik dat ik dat lijden wel leuk vind.  Hoe harder ik er voor moet werken hoe meer voldoening het geeft als je weer terug bent.

Morgen de laatste dag. Zó veel geleerd en met zulke bijzondere mensen geklommen. Het weer zat niet echt mee, ik had gehoopt moeilijkere dingen te kunnen klimmen, maar met zó veel sneeuw is dat gewoon onmogelijk.

Toch morgen weer. 

Iceland, the last Summer days

Iceland only knows two seasons.
Summer.
and Winter.
The second just arrived this week calling the end of our holiday.

Snow arrived in the mountains

The last week we went from Hnappavellir to our next and maybe favourite Icelandic wall: Fjallastakkanöf.

View from our office

Left side of Fjallastakkanöf

Note the hexagon shaped block

We decided it was probably easier to walk by the side of the river on the far right side of the wall up to the top of the cliff and the traverse to the top of the Basalt wall.
It turned out to be a good choice.

We wanted to repeat Hangikjöt again. We placed a bolt on the cliff and back-upped the bolt with our second rope around some rocks on the top of the wall.
We placed a big cairn on top of the cliff to point the location of the route.
It was raining (again) today so Dennis drew a topo of the climb whilst I finished my woolen sweater (love/needed it with this cold weather)

New sweater :)

So here a description with the topo.

Hangikjöt

Hangikjöt.
An old AID route 'back in the time' Guðmunder Tómasson (pretty good photographer) and Guðmunder Helgi Christensen (known for his hard iceclimbs, and once been on the cover of Rock and Ice magazine)
Hangi literary means hanging, kjöt is the Icelandic word for meat. So, it's 'hanging-meat'. That's probably what they felt like when they were using the wall as training for 'the real thing' in Yosemite. Gummi told me it was cold, it took them a long time to figure how to be most efficient and it rained when they wanted to top out. They never topped out and the route has been there since then (early 90's)
Hangikjöt is also an Icelandic classic delicacy. To preserve the lamb meat over the winter time they salted, dried and smoked the meat an had it hang for weeks until it was dry, salty and very tasteful.
You can still buy this in every supermarket.

Smoked lamb legs

It's worth a try combined with a piece of 'flatbrauð and smjör' (classic Icelandic flat-bread and butter). Or as evening meal with green peas, boiled potatoes in caramel and beciamel suace. In Iceland often served at Christmas time.

On our way down the first time when it was still sunny

Drive from Reykjavík in the direction of Höfn. At about 55km from Hnappavellir and 55km from Höfn, just before the tiny petrol station 'Hestgerði' you find a parking with a sign that tells you to watch birds from here. On the parking there is a small picknick and a couple of info plates that tell you more about the area. When you look up straight you see a small rivere coming down from the cliff, at about 1km left and up you find the columnar Basalt cliff called 'Fjallastakkanöf'.

Easiest is to abseil into the route, so you see where the 'throw-up-birds' are and maybe clean out some more loose stuff (we cleand out loads though).
Those birds, Fulmar, have youngs nested on the cliffs. As defence those fluffy grey things throw up some kind of fish-acid out of their stomach. They really throw it, so even more then 1m away you still catch it... The acid stinks and tends to 'indulge' into your clothes. Even if you wash it out (try to...) it's stays smelly forever.

Dennis under the first pitch

Best is to climb the first pitch we call the 'dancing pillar' and make your first belay on the stainless orange coloured bolt (and back-up it with a BD .5 cam) on top of the small (1m higher then the first pillar) second pillar.
That fist pitch is definately the hardest.
It starts on where we made a small 'plateau' next to the end of the loose pillar (the last 1,5m is lying underneath the climb...) I climbed up in the right crack, placed some small stuff (smaller then BD .25) and balanced up to the underside of the pillar (fitting a yellow Wild Country Zero, and just some higher a yellow Totem). Then I lay-back to get my fingers 'stuck', and put my right knee on the crack with my right foot backwards to the right. My left foot tensioned on the wall facing to the left and my back logically leaning to the right of the crack. That way I could push myself up for quite some meters.
Then the crack gets wider fitting a purple, green and later even red and yellow cam. But, be careful:
once I placed the cams, I could start a bit of jamming. Once above the cam it all seemed to widen up and suddenly on the place where I had a purple cam it could now fit a green one (and so on).
At the top of the pillar I fitted a big grey cam, but later when Dennis climbed on and stood on top of the pillar he pushed off to get to the next hold. The whole pillar moved getting my foot and the cam stuck inside!
We guess this pitch is around 7a(+), but if you're tall/have tiny fingers it might be easier. (As always...)

The weird kneebar stuff

Still weird

Dennis seconding the first pitch

Second pitch, starts with yet another loose pillar, but not as long as the first one. You hold the left and right side of the thing, changing to the left side only when you get higher.
You end up on that pillar and then the work actually starts. Following the crack holding again the left and right for a couple moves, turning to the left side again later. Dennis could spread out with his feet to the left and right, I was just too small to reach.
You keep on following the left crack until it breaks up in small cracks and some blocks stuck inside forming small cracks of at about 30-70cm.
There you turn to the right, bit of jamming, bit of lay-back in size purple to red BD 1. up to the belay.
The belay is two solid stainless steel bolts and four aluminums bolts (that used to be there for a portalegde when it was an AID route). The two bolts are connected with a brownish piece of rope and a maillon that we hung there for the abseil.
This pitch is around 6c we guess.

Then you climb out on the right side where you can perfectly fit a purple .5 cam and just some higher  you find a rusty Bong.
Step 1m higher and traverse to the left, in the rock there is a thin piton, climb a bit more to the left and then follow the crack up(quite mossy, damp and dirty).
There are some loose blocks which make this pitch quite exposed. But your belayer stands to the right so is safe in case of rockfall. Climb 6-8m and there you find the first of four aluminium AID bolts. They're probably too corroded to hold any fall so it's safer just to place a cam in the crack. You'll need purple, red, yellow and blue (all double) for this crack. Safe one yellow one for the belay under the overhang.
Climbing out of the loose blocks into the fist (or arm) wide crack you can use a perfect kneebar to get higher.
From there you also find some strange horizontal cracks to hold on and step on next to the big hands/fist size crack.
Make your belay just under the small roof. One bolt has a steel hanger because we replaced an aluminium hanger, but it's still just a small 8mm bolt, secured with yet again a piece of brown rope. On the left of the belay you can fit a yellow, size 2 cam as backup.
This pitch is around 6b(+).

Dennis seconding the third pitch

Almost there

Now the last bit not long, but a bit scary at the top.
You climb into and out of the roof following the crack right of the belay. When standing on top of the blocks, traverse to the left for at about 2-3m, clip the piton on the way and place a good cam in the crack on the end of your traverse. Now climb straight up to end at the loose rocks/grass/moss/birds. And find an stainless orange bolt with a maillon, back-upped with an piece of orange rope that disappears under the cairn on the top of the cliff.
This is not really difficult climbing, but you 'must' climb. The small roof is really cool to climb I found :) At about 6a max.

We found this route better even then the classic first line on the wall called 'Orgelpipunar', located on the right side of the wall. It was opened by Doug Scott and some Icelanders showing him around on the island years and years ago.
Quite some people had tried the route but most (all?) bailed in the fist pitch
Orgelpipunar is graded as 5.10, but it's way, way harder then 5.10. Probably more like 5.11d on the first pitch.
The last pitch as a lot of unstable loose rock, more then in Hangikjöt.

Right of the route there is another old AID climb called 'Steinaregn' (stone-rain). We looked at it, but found it still a lot of stone rain.

Please, try this route here. It's just 90m so in a day you can do loads more then just this (if you have the right weather)
When we climbed it the rope was blowing up the cliff instead of falling down and our hands felt like we just climbed a proper ice route in winter time. (Hot eggs!)
The rain in the end didn't make it all easier either...

Yes, it was really cold

At the end of the day we bought icecream at the local farm (Brunnholl) and ate it in a hottub when the sun decided to show for the last time.

Moooh, under the cliff

The sign at the Brúnhóll farm

Icecream & hottub @Hoffell

Now the temperatures have dropped to almost zero and they won't get up again until next Summer...

Monkey is cold