Lijden is best leuk

Dag 12 van 14 met Alpine Mentors.

Het sneeuwde vanochtend. Min twee gaf de thermometer aan in ons Patagonia chalet in Chamonix.

De laatste weersvoorspellingen zeiden dat het de hele dag zou blijven sneeuwen en dat het erg koud zou zijn. 

My dream house, a.k.a the Patagonia chalet!

Alle locals zijn gevlucht uit Chamonix en klimmen nu in warmere oorden zoals Finale en Arco.

De locals die er nog wel zijn raden het af om omhoog te gaan met de lift.

Wij zijn er nog en besloten toch maar te gaan. 

Ik had er niet veel zin in. €50 voor de lift naar de Aguille du Midi is veel geld en dat voor een beetje harken en zwemmen in de 1,5m verse sneeuw leek me helemaal niks. 

Sjacherijnig zat ik te wachten op de eerste lift. Die uiteindelijk pas om 11uur ging. 

Ondertussen waren we een hele attractie voor alle toeristen; alle Japanners, Koreanen, Indiërs, en andere Aziaten wilden met ons oude foto. Ik heb er een hekel aan, dat toeristische gedoe, dus ik liep weg. M'n humeur werd er niet veel beter door. 

I'm not going to participate in this shit.

Boven op de Aguille du Midi gaf de thermometer -24 aan. Koud. 

De eerste stappen in de sneeuw waren diep en zacht. Tot m'n heupen zakte ik weg in de verse laag poeder.

Stap voor stap liepen we over de witte gletsjer richting het startpunt van onze route.

Ik had er nog steeds geen zin in. De route had ik al een keer gedaan en het ding was zo makkelijk dat ik het nu van een touw niet echt zag.

Just before the snow it already looked pretty white...

Aan het begin van de route werd het pas echt zwemmen. Diep gravend in de sneeuw kwamen we langzaam steeds hoger. 

Het was erg lastig om het juiste routeverloop te vinden door de dikke laag sneeuw. Aan m'n ijsbijlen had ik niet veel en m'n handen en gezicht werden koud van het opwaaiende poeder. 

Hoe hoger we kwamen hoe lastiger het werd. En de wind stak op, zoals voorspeld. Steeds harder stoof alle sneeuw om ons heen. M'n jas kon niet verder dicht en m'n neus werd steeds kouder tot ik m niet meer voelde en er ijspegeltjes aan m'n neus en wangen hingen. Bij elke ademhaling kregen we een hap sneeuw binnen en alles werd steeds kouder.

Ik had 3 broeken aan, 3 truien, muts, handschoenen en een waterdichte broek en jas. En nog was er koud. Tijd voor de donsjas.

Naast me stond iedereen ook te rillen. Ik was dus niet de enige die het koud had. 

Inmiddels begon de tijd te tikken. Alsof we in een 'time vortex' zaten vloog de tijd voorbij zonder dat we echt hoger in de route kwamen. Nog 45min voor de laatste lift naar bededen. Als we die niet zouden halen zouden we boven op de berg moeten overnachten. Gelukkig zijn er verwarmde wc's om in te overnachten als nood, maar ik lig toch liever in een echt bed.

Nog ging alles langzaam. Iedereen was koud. Opeens was ik er klaar mee. F*** dat touw, ik ga wel zonder. 

Bijna rennend ging ik omhoog. Ik werd warmer en zelfs het lastige stuk voelde makkelijk aan. Anderen volgden mijn voorbeeld en al snel stonden we boven. "Cinq minute" hoorde ik omroepen. Nog 5 minuten voor de laatste lift naar bededen. Nog niet iedereen was er. Sommige klommen nog wel met touw...

We renden naar de lift. Gooiden onze spullen erin, renden weer terug om de laatste twee van ons team (van 5) omhoog te zeulen.

Net op tijd voor de laatste lift.

Downtown snow at Chamonix

Vandaag weer een dag...dag 13. 

Bijna aan het einde van onze trip. We voelen ons moe maar super geacclimatiseerd. 4000m hoogte doet niks meer met ons lichaam.

Bovenop de verse 1,5m is er een nieuw pak gevallen van 40cm.

Vanaf de Helbronner (Italiaanse kant) hebben we ons een weg over de gletsjer gegraven. Eigenlijk meer een tunnel dan een pad. Het waaide zo hard dat na 5min het pad weer verdwenen was in de verse poedersneeuw. We klommen een 'mixed' route. Rots en een dun laagje ijs. Voorzichtig klom ik omhoog. Dit was in de zomer super makkelijk. Zelfs iemand met nauwelijks klim ervaring kan er dan omhoog komen. Met -20, een dikke laag sneeuw en een flinterdun laagje ijs was de route moeilijker dan de Noordwand van de Eiger (alleen wel korter). En dan was er de constante wind die de sneeuw om ons heen blies en me regelmatig uit balans bracht. Afzekeren was lastig, want de nuts, pitons en cams bleven nauwelijks zitten in de ijzige spleten...

Het weer was veranderd van helder en winderig in stormachtig met sneeuw. We zagen letterlijk onze eigen voetstappen niet meer achter ons. Met kaart, kompas zochten we een weg terug naar de hut. Regelmatig vielen we in de nu onzichtbare gletsjerspleten en zwommen we weer omhoog. Onze gezichten waren bevroren, stap voor stap kompas recht vooruit kostte het ons 3uur om weer bij de hut uit te komen...

Na 10uur 'suffering' waren we weer terug bij de hut. Alles was koud en m'n gezicht was zó pijnlijk. Ik wou dat ik een baard had, dan kon al het ijs in m'n baard blijven zitten in plaats van op mijn schrale wangen.

The beard I need to be a better Alpine climber ;)

En toch denk ik eigenlijk denk ik dat ik dat lijden wel leuk vind.  Hoe harder ik er voor moet werken hoe meer voldoening het geeft als je weer terug bent.

Morgen de laatste dag. Zó veel geleerd en met zulke bijzondere mensen geklommen. Het weer zat niet echt mee, ik had gehoopt moeilijkere dingen te kunnen klimmen, maar met zó veel sneeuw is dat gewoon onmogelijk.

Toch morgen weer.