Okay, I can´t remember the whole thing anymore, but maybe that will come later. At least this is a little update which I wrote to some friends a couple weeks ago.
Haiii iedereen, komðu sæll/sæl og blessaður/blessuð,Ik heb alweer lang niet van me laten horen. Druk met vanalles natuurlijk en dan neem ik niet eens de tijd voor mijn Nederlands vrienden...Sorry. Ik had al een aantal mailtjes gehad met vragen of ik nog in IJsland woonde enzo...Ja ik ben nog steeds hier J
El ChorroIn december, 8 december was het eindelijk tijd voor vakantie. Ik had gewerkt voor de IJslandse Post. Dat gaat toch wel een beetje anders dan in Nederland. 7uur opstaan en dan post uitzoeken. Maar niet alleen post, ook verschrikkelijk veel reclame blaadjes. Vouwen, tellen en uitzoeken hoeveel per huis. Je bent dus niet alleen postbode, maar ook reclame bezorger. En ik vind de reclame blaadjes zelf eigenlijk verschrikkelijke rotzooi. Ook is er geen machine die alles voor je telt of vouwt. Na meer dan 600 keer hetzelfde supermarkt blaadje lezen word je best gek. De meeste collega’s waren ook niet 100%. Of Pools (er zijn hier heel, heel erg veel Polen en andere Oost Europeanen die voor het geld naar Ijsland komen). De gekken waren zo raar de het een sport werd te raden welke stoornis ze zouden kunnen hebben. Gelukkig zit je niet de hele dag post te sporteren. Ik ging om ongeveer 11uur naar buiten om alles te bezorgen in Reykjavík. Net voor de kerst duurde dat tot 5uur of soms nog later. Ik werd er behoorlijk fit van, maar was aan het eind van de dag zo moe dat ik nauwelijks nog de energie had om te gaan klimmen. Het geld kon ik goed gebruiken en eindelijk vloog ik naar echte warme rotsen en Zuid Spanje. Na een paar weken met z’n tween geklommen te hebben, kwamen Rutger, Arjen, José, Gerdien, Leon, Franc, Kris...oftewel een hele groep echte Nederlanders. We waren blij dat we elkaar weer zagen en hebben ontzetten, echt ontzettend veel lol gehad. Ondanks de regen (in totaal een week regen plus wachten tot de rots weer droog was...) hebben we nog aardig wat geklommen. Vorig jaar was ik er ook en kon ik nauwelijks re route Puma de Rocca (7a/7a+) klimmen. Nu gebruikte ik het als warm-up en hing ik in de 7c+/8a ernaast.
El ChorroIn december, 8 december was het eindelijk tijd voor vakantie. Ik had gewerkt voor de IJslandse Post. Dat gaat toch wel een beetje anders dan in Nederland. 7uur opstaan en dan post uitzoeken. Maar niet alleen post, ook verschrikkelijk veel reclame blaadjes. Vouwen, tellen en uitzoeken hoeveel per huis. Je bent dus niet alleen postbode, maar ook reclame bezorger. En ik vind de reclame blaadjes zelf eigenlijk verschrikkelijke rotzooi. Ook is er geen machine die alles voor je telt of vouwt. Na meer dan 600 keer hetzelfde supermarkt blaadje lezen word je best gek. De meeste collega’s waren ook niet 100%. Of Pools (er zijn hier heel, heel erg veel Polen en andere Oost Europeanen die voor het geld naar Ijsland komen). De gekken waren zo raar de het een sport werd te raden welke stoornis ze zouden kunnen hebben. Gelukkig zit je niet de hele dag post te sporteren. Ik ging om ongeveer 11uur naar buiten om alles te bezorgen in Reykjavík. Net voor de kerst duurde dat tot 5uur of soms nog later. Ik werd er behoorlijk fit van, maar was aan het eind van de dag zo moe dat ik nauwelijks nog de energie had om te gaan klimmen. Het geld kon ik goed gebruiken en eindelijk vloog ik naar echte warme rotsen en Zuid Spanje. Na een paar weken met z’n tween geklommen te hebben, kwamen Rutger, Arjen, José, Gerdien, Leon, Franc, Kris...oftewel een hele groep echte Nederlanders. We waren blij dat we elkaar weer zagen en hebben ontzetten, echt ontzettend veel lol gehad. Ondanks de regen (in totaal een week regen plus wachten tot de rots weer droog was...) hebben we nog aardig wat geklommen. Vorig jaar was ik er ook en kon ik nauwelijks re route Puma de Rocca (7a/7a+) klimmen. Nu gebruikte ik het als warm-up en hing ik in de 7c+/8a ernaast.
Puma de Rocca, 7a
Arjen en Rutger zijn jaloers op elkaars kerstcadeautje
Arjen en ik op El Camino de ReyOnze veel te kleine tent
Uitzicht op El Chorro
Arjen en Rutger zijn jaloers op elkaars kerstcadeautje
Arjen en ik op El Camino de ReyOnze veel te kleine tent
Uitzicht op El Chorro
Nederland
Na een paar weken vlogen we net voor nieuwjaar verder terug naar Nederland. Ik vond het verschrikkelijk om weg te gaan uit El Chorro, maar ook wel fijn om mijn ouders, broer en vrienden en Nederland weer te zien. De broer van Valdimar (Kjartan) en zijn vriendin (Alexandra) waren ook in Nederland en wilden graag Amsterdam zien. Ze hielden echt vakantie, best lui en zijn niet verder gekomen dan alleen Amsterdam J Oud en Nieuw heb ik ouderwets bij mijn ouders gevierd, samen met Valdi, Kjartan en Alex. Best gezellig met de hele familie.Natuurlijk had ik veel te weinig tijd om alles te doen wat ik in Nederland wilde doen. Ik ben nauwelijks in Klimmuur Utrecht geweest en heb nauwelijks mijn beste vrienden gezien. Ik dacht om langer te blijven, maar heb er voor gekozen om toch weer terug te vliegen op 8 januari.
Terug in Ijsland
Terug in Ijsland
Terug in Ijsland was alles wennen. We willen heel graag samen wonen en niet bij de moeder van Valdimar, maar dat is erg lastig. Ijsland is ontzettend duur. Een kamer kost je zo 600 euro, en dan heb je alleen een kamer en deel je alles. De meeste mensen kopen hun huis maar daarvoor moet je een vaste baan hebben en ik weet niet eens of ik wel in Ijsland blijf. Dus behelpen we ons een beetje.
ÍSOR
Gelukkig heb ik een geweldige baan gevonden voor een bedrijf dat ÍSOR heet, Iceland Geosurvey (www.isor.is). De vader van Valdi, Björn, is geoloog en via hem kreeg ik deze baan. Ik werk in de afdeling voor geologie. Daar zijn we met een team van zo’n 25 mensen verantwoordelijk voor de geologie en warmte regeling van de boorgaten op Ijsland. De boorgaten zijn gaten van zo’n 2500/3000 meter diep. In de grond zit water dat ontzettend heet is door de vulkanische activiteit op Ijsland. Dat hete water uit die gaten wordt gebruikt om energie op te wekken uit de stoom, de rest van het water word gebruikt op oppervlakte drinkwater op te warmen voor warm drinkwater en verwarming van de huizen, gebouwen en wegen.
Stoom uit de boorgaten op HellisheiðiIk help de geologen met de onderzoeken van de gesteenten, determineren zegmaar. Aan de verschillende mineralen kan je aflezen hoe warm de grond op een bepaalde diepte is en je kan zien hoe ver je nog moet boren tot je de juiste warmte/diepte hebt bereikt. Er zijn nog veelmeer dingen die we doen die komen kijken bij het boren van zulke diepe gaten. Er worden echte olie boren voor gebruikt die ze ook op zee gebruiken om naar olie te boren. Super technisch werk dus. Het is geweldig om op het platform rond te lopen en al die reusachtige hydrauliek te zien en de boren. Het zijn wel alleen mannen die er werken. Ik ben een van de drie vrouwen die voor de betrokken bedrijven werkt. Je moet dus wel een woordje terug hebben tegen al die mannen.Overal hange naakte vrouwen posters (ja, ook in de wc en in de eetzaal) en ze vinden het allemaal erg interesant als we misschien moeten blijven slapen. Het gebied waar er naar stoom word geboord is een super ruig en afgelegen gebied. Regelmatig zitten de werknemers een week lang vast door hevige sneeuw, storm of extreme kou. Ik dus ook. Maar eigenlijk is dat best leuk. Wel spannend en is vind dat extreme weer juist wel mooi. Dat je bijvoorbeeld echt niet naar buiten kan doordat het zo hard waait en sneeuwt dat je schrammen in je gezicht krijgt van de sneeuwvlokken.Maandag heb ik weer ‘wacht’ en ga ik naar Hellisheiði, zoals het grootste boorgebied heet.
Stoom uit de boorgaten op HellisheiðiIk help de geologen met de onderzoeken van de gesteenten, determineren zegmaar. Aan de verschillende mineralen kan je aflezen hoe warm de grond op een bepaalde diepte is en je kan zien hoe ver je nog moet boren tot je de juiste warmte/diepte hebt bereikt. Er zijn nog veelmeer dingen die we doen die komen kijken bij het boren van zulke diepe gaten. Er worden echte olie boren voor gebruikt die ze ook op zee gebruiken om naar olie te boren. Super technisch werk dus. Het is geweldig om op het platform rond te lopen en al die reusachtige hydrauliek te zien en de boren. Het zijn wel alleen mannen die er werken. Ik ben een van de drie vrouwen die voor de betrokken bedrijven werkt. Je moet dus wel een woordje terug hebben tegen al die mannen.Overal hange naakte vrouwen posters (ja, ook in de wc en in de eetzaal) en ze vinden het allemaal erg interesant als we misschien moeten blijven slapen. Het gebied waar er naar stoom word geboord is een super ruig en afgelegen gebied. Regelmatig zitten de werknemers een week lang vast door hevige sneeuw, storm of extreme kou. Ik dus ook. Maar eigenlijk is dat best leuk. Wel spannend en is vind dat extreme weer juist wel mooi. Dat je bijvoorbeeld echt niet naar buiten kan doordat het zo hard waait en sneeuwt dat je schrammen in je gezicht krijgt van de sneeuwvlokken.Maandag heb ik weer ‘wacht’ en ga ik naar Hellisheiði, zoals het grootste boorgebied heet.
Klimmen
Alles is hier een beetje anders dan in Nederland. Hier is er maar één klimhal. (http://www.klifurhusid.is/) Je kan dus niet even naar de volgende stad reizen om andere routes te klimmen of andere technieken uit te proberen. De klimwereld lijkt dan vaak ook wel klein en saai. Gelukkig ken ik de beste klimmers en klimmen we vaak samen.
Sneeuw en koud, super friction!
...of toch iets té koud om te klimmen...
Buiten klimmen gaat nu echt niet en even naar Fontainbleau rijden kan niet. Dus dan ga je naar alternatieven zoeken. Ijsklimmen bijvoorbeeld. Super tof en hier erg makkelijk. Sommige weken is het overdag -15 graden dus genoeg ijs om op te klimmen. Ik heb zelf alleen een paar stijgijzers enzo en geen pickel en schroeven, elke keer is het dan wel een beetje bedelen om materiaal. Gelukkig zijn er op ijsland zoveel ijsklimmers dat dat niet zo’n probleem is. Maar als iemand nog een paar mooie bijlen te koop heeft ofzo...dit is mijn mail adres JIn de klimmuur (alleen boulderen, het is super laag) hebben we zelfs een drytool avond. Elke woensdag is de hal gevuld met gevaarlijke vikingen met helmen en bijlen. Eh, vrienden die aan ijsklimmen doen dus. Om de paar maanden verversen we de routes.
Echte Viking
Over een paar weken gaan we naar Hnappavellir, het grootste klimgebied hier (450km verderop) op de nieuwe topo verder af te maken. Als het niet -20 is kunnen we misschien zelfs klimmen zonder vast te vriezen aan je setjes. Ondertussen zit ik te wachten tot ik eindelijk weer echt buiten kan klimmen. Ik wil ergens in maart/april in Europa of Colorado gaan klimmen, maar echte plannen heb ik nog niet kunnen maken. Ik kan niet zomaar vrij nemen van mijn werk L
Competitie
In Nederland schijnen er ook echt veel wedstrijden te zijn nu, last ik op de site climbing.nl, misschien zijn er in Ijsland in totaal wel meer dan in heel Nederland. We hebben een drytool competitie, dyno competitie, boulder competitie, ijsklim festivals...Een paar weken terug was de derde wedstrijd in de landelijke bouldercompetitie. Zelfs klimmers uit Akureyri (250km verderop) komen meedoen. Echt veel kans hebben ze niet. Al jaren, sinds hij 16 is, wint Valdi alle wedstrijden. Maar dit jaar is daar verandering in gekomen. Kristján (Kristó), een jongen van nét 17 is ongelooflijk goed. De afgelopen drie competities wint of Valdi, of Kristó. Tot nu toe schelen ze maar één punt in de totale uitslag. Er is nog één wedstrijd te gaan begin april... Ik hoop natuurlijk dat Vadi wint, maar het gaat allemaal héél close worden.
Kristó
Bij de vrouwen is er geen competitie. Ik win alles zonder dat ik echt m’n best hoef te doen. Dat is jammer en een beetje saai. Het meisje dat achter mij staat heeft de helft van het aantal punten dat ik heb. Wat betekend dat zij nog niet eens de helft van alle boulders kan klimmen en ik bijna alle, behalve de drie moeilijkste kan ik niet helemaal maar wel tot ongeveer het midden ofzo.Ik heb dan ook geen idee wat ik in Nederland zou boulderen als ik een beetje oefen in Nederland. De gradaties zijn hier anders, de boulders zijn anders en er zijn andere grepen. Echt vergelijken kan ik dus niet, behalve met die twee super sterke mannen Valdi en Kristó, maar zij hebben zoveel meer kracht dan ik...
Competitie in november 2007
Ik ben begonnen met klimmen op de Moon Wall (zie http://www.moonclimbing.com/) je krijgt er ontzettend sterke vingers van en best wel wat power. Ik wil binnenkort eens kijken of ik een beetje kan campussen. Maar ik vind dat zo eng, ik wil geen blessures krijgen aan mijn ellebogen of vingers. Motivatie heb ik super, maar ik mis andere vrouwen om mee te klimmen. (Kunnen jullie er niet een paar opsturen? Opblaasbaar heeft mijn voorkeur...)
WinterZoals ik al vertelde is Ijsland nogal ruig soms. De winter hier is extreem vergeleken met de Nederlandse winter. Toen is vertrok in december was het overdag -7, nu ik terug kwam was het -15 graden Celcius. Alles was bedekt met een dikke laag sneeuw, in de stad lag meer dan een halve meter. Onder de sneeuwlaag ligt eenlaag ijs. Zelfs op de grote drukke wegen lag dat ijs er voor een paar dagen voordat het allemaal weggewerkt was door grote sneeuwschuivers. Iedereen rijdt hier met grote jeeps en auto’s met spijkerbanden. Regelmatig zie je autos vast staan in dikke lagen sneeuw. Ruim een week terug was er zo veel sneeuw gevallen dat de wegen rondom Reykjavík waren afgesloten. Ik moest voormijn werk toch echt buiten de stad zijn. Voor ons waren daarom sneeuwscooters geregeld. We werden zo de bergen in ‘gereden’, echt s-u-p-e-r cool.Sinds agelopen week, na een extreme storm is het weer warm, 5 graden boven nul. Alles begint langzaam te smelten en alleen de grote sneeuwheuvels blijven als eenzame ijsbergen liggen.Als het nu begint te vriezen al alles bedekt zijn met een dikke laag gesmolten sneeuw (dan ijs dus) je kan dan letterlijk ijsklimmen op de trap van de voordeur. De fiets staat, ondanks de spijkerbanden dus al een tijdje binnen.
Ik ga nu maar even wat klimmen op Valdi’s privé wandje.
WinterZoals ik al vertelde is Ijsland nogal ruig soms. De winter hier is extreem vergeleken met de Nederlandse winter. Toen is vertrok in december was het overdag -7, nu ik terug kwam was het -15 graden Celcius. Alles was bedekt met een dikke laag sneeuw, in de stad lag meer dan een halve meter. Onder de sneeuwlaag ligt eenlaag ijs. Zelfs op de grote drukke wegen lag dat ijs er voor een paar dagen voordat het allemaal weggewerkt was door grote sneeuwschuivers. Iedereen rijdt hier met grote jeeps en auto’s met spijkerbanden. Regelmatig zie je autos vast staan in dikke lagen sneeuw. Ruim een week terug was er zo veel sneeuw gevallen dat de wegen rondom Reykjavík waren afgesloten. Ik moest voormijn werk toch echt buiten de stad zijn. Voor ons waren daarom sneeuwscooters geregeld. We werden zo de bergen in ‘gereden’, echt s-u-p-e-r cool.Sinds agelopen week, na een extreme storm is het weer warm, 5 graden boven nul. Alles begint langzaam te smelten en alleen de grote sneeuwheuvels blijven als eenzame ijsbergen liggen.Als het nu begint te vriezen al alles bedekt zijn met een dikke laag gesmolten sneeuw (dan ijs dus) je kan dan letterlijk ijsklimmen op de trap van de voordeur. De fiets staat, ondanks de spijkerbanden dus al een tijdje binnen.
Ik ga nu maar even wat klimmen op Valdi’s privé wandje.
Paaseieren zoeken bij de oma van Valdi en klimmen in Klífurhúsið.
En wat doen jullie allemaal? Ook klimmen, mooie vakantie, ook leuk werk???
P.s. de fot´s komen later want die staan niet op deze compu...
No comments:
Post a Comment