South Korea pt.1

Aaahhh, finally there. After a long, long flight with transfer in 'friendly' Beijing we arrived en Seoul. It was pretty long to get all the way to Korea. Screaming baby for then hours, stress on Beijing airport, Dennis' culture shock with a little Chinese guy washing his willy in the sink at the men's lavatories, not having a clue about the time (night or day?). It's 8hours time difference with the Netherlands (so when it's 12:00 in the Netherlands as it is right now, it's already evening, 20:00h in Seoul)

Luckily all went really smooth in Korea. No trouble with the customs, luggage that arrived in time, and a friendly Korean women that picked us up with waving a blue sign which said "Iceclimbing Worldcup" and some sponsors.

What a service!

We got a taxi ride together with the Chinese team to our hotel. We were supposed to sleep in the Youth Hostel. But that was not 'your average youth hostel' with smudgy dormitories in a vague alley. No, it's a huge hotel with our private room, including tv, wireless, bathroom and a view over the city.

The first thing we did after we arrived: sleep. Not too long, just for a bit.

Now we just had dinner and met most of the competitors (the catering even had forks, knives and spoons, though all the food was cold...)

Tomorrow we'll go all together to Cheongsong, the town one hour from the competition site.

We still don't know if there will be any live streaming of the comp, if we have more info, we'll let you know (of course).

...and of course a little movie, just an impression...the real one will come on the end of the trip :)

Eindelijk, we zijn er. Na een hele lange vlucht zijn we moe en liggen in bed. Het is hier bijna avond en in Nederland net ochtend en daar moet ons lichaam nog een beetje aan wennen. Buiten is het licht, dat helpt.

Onderweg hadden we een schreeuwende baby. Voor alle vrouwen die nog niet zeker wisten of ze wel kinderen willen hebben...die zijn nu volledig om: geen kinderen krijgen, en al helemaal niet als ze 10uur lang zo kunnen krijsen.

Voor Dennis lange benen waren de vliegtuigstoelen weer even comfortabel als altijd en ook ik vond het heerlijk liggen/zitten (not).

Gelukkig hadden we onderweg twee keer afleiding door een warme maaltijd. Echte Chinese maaltijd, de eerste met rijst de tweede met noedels, maar goed te eten.

Bij de tweede vlucht hadden we ontbijt, we konden kiezen: westers of chinees. Ik koos Chinees, Dennis koos westers. (Ik had glazige rijst met een soort babao broodje, een ei in sojasaus en wat fruit. Dennis had een croissantje, ei, worst, en ook fruit...je mag zelf uitmaken wat lekkerder was...we hadden het wel allebei opgegeten)

Voor Beijing zagen we de Chinese muur door het landschap kronkelen en verbaasden we ons over de grootte en bouwstijl van Beijing. Die stad is enorm en met alle flats en fabriekshallen zie het er uit de lucht uit als een georganiseerde chaos op een perfecte maquette. Alles strak, recht, simpel en alles, van de grond tot de huizen en de wegen had dezelfde kleur als op een simpele maquette van een nieuwe Sin City stad.

Van Beijing naar Seoul was een beetje hectisch. De Chinezen vertelden ons eerst dat we bij gate C8 moesten zijn en toen bij E8. En dan weer C8. En E8. Ondanks dat we niet het land in kwamen werden we wel een aantal keren gecontroleerd en kregen we een mooi rood stempeltje op ons ticket en willekeurig op een bladzijde in ons paspoort.

Er werd verteld dat de vlucht vroeger zou vertrekken, maar met voeger bedoelden ze eigenlijk later. Dus, al het renen was voor niks.

Dennis ervaarde de echte culture shock op de mannen WC van het vliegveld. Een oude man wipte nog net niet z'n piemel in de wasbak, want daar was hij te klein voor (uit Dennis verhaal werd niet duidelijk wie/wat nu te klein was...) en stond z'n ding uitgebreid te wassen...

In Korea verliep alles soepel. Bij de douane leverden we een briefje in, kregen weer een stempel op een andere willekeurige pagina in ons paspoort en liepen zo naar onze bagage. We verbaasden ons dat die was aangekomen.

Toen we de hal binnen liepen stonden er een aantal Koreanen met mooie bordjes te zwaaien "Iceclimbing Worldcup". Zelfs de officiele sponsoren stonden geprint op hun blauwe bordje.

Een meisje, onze leeftijd, verwelkomde ons en vertelde dat zij onze gastvrouw zal zijn in Korea. Zelf vliegt ze met KLM regelmatig naar Nederland, maar vandaag was dit haar baan. We wisselden €15,- en kregen ruim 27.000 Koreaanse Won terug.

Samen met het 3-koppige Chinese team werden we in een taxi-busje gezet naar...geen idee waar, het hotel gokten we, het zal we goed komen.

Naar het centrum van Seoul vanaf het vliegveld is een goed stuk rijden. Maar goed dat we niet zelf hoefden te rijden, want die wegen, ondanks dat ze er Amerikaans uit zien, zijn best chaotisch. Met de amerikaanse road-signs en alle belangrijke namen in het Engels geschreven onder de koreaanse tekens.

Onderweg kwamen we 1001 donsjassen tegen waar van we eerst dachten dat het misschien klimmers waren, maar later realiseerden we dat iedereen hier een 'The North Face' aan heeft. We spotten een klimhal en verschillende outdoor winkeltjes. En dat al vanuit de auto. Zou klimmen hier echt zo populair zijn?

We arriveerden bij het Youth Hostel. Youth Hostel, dat doet je denken aan een smal viezig huis in het midden van de stad vol stapelbedden en arme jonge reizigers.

Youth Hoster Korean style is een groot hotel waar we een luxe tweepersoons kamer hebben met gratis internet, tv, eigen badkamer en meer. Waauw, wat een luxe en wat een service. Ook in het Hostel werden we opgevangen door een aantal mensen, ze hadden een sleutel (kaart) voor onze kamer, vertelden wanneer het avondeten en ontbijt zou zijn en dat we morgen om half negen klaar moeten staan voor vertrek naar Cheongsong.

Ik ben benieuwd...