↵ Use original player
← Replay
X
i
Mijn moeder Alie is vakleerkracht in het bewegingsonderwijs, zoals dat met een paar mooie woorden heet.
Al 43 jaar geeft ze les. Eerst alleen voor de klas: Taal en rekenen. Maar al snel, ruim een jaar later, begon ze met iets waar altijd haar passie heeft gelegen: gymles.
Met al haar jaren heeft ze ontzettend veel gezien. Ontwikkelingen, achteruitgang, vooruitgang, tegenslagen, geluk, pech. Soms, zoals op de Sint Paulusschool in Osdorp, had ze eerst de moeder, en 25 jaar later de dochter in haar gymzaal. Of eerst de vader als klein kind, en later de zoon van die vader die ze 20 jaar geleden lesgaf.
En zelfs mijn vader heeft ze zo ontmoet, als haar eigen stagiaire :)
Over 3 weken gaat ze met pensioen.
Terecht. Alle zware massieve banken die ze elke dag de gymzaal in draagt, de apparaten die niet altijd werken, spullen die verdwijnen en in het verleden docenten en directeuren van scholen die haar niet altijd even goed gedaan hebben.
Omdat dit één van de laatste keren is dat ik het met haar mee ga om te helpen met lesgeven, heb ik dit filmpje gemaakt op één van de twee scholen waar ze lesgeeft; Basisschool De Archipel in Amsterdam IJburg. Samen geven we klimles, want dat doet ze liever niet alleen.
Als jonge meid van 8 jaar ging ik wel eens mee naar haar werk. En een paar keer per jaar doe ik dat nu nog steeds. Nu niet meer om zelf mee te spelen met alle kinderen, maar om alle kinderen les te geven.
Ik vind het maar gek, al die jaren werken en dan in één keer zo stoppen.
Zelf is ze er helemaal gelukkig mee en ziet ze nog zó veel dingen die ze nu kan gaan doen.
Onderweg fietsen we over de dijk die zij samen met haar zussen en broer elk jaar weer gehooid heeft als kind. "Och, wat een werken was dat." Zegt ze als we langs alle schapen en lammetjes op de dijk fietsen.
En, ze heeft nog steeds haar 'woensdag-avond-clubje' in de gymzaal van Muiden. (Een gezellig groepje oudere volwassenen die het leuk vinden om te bewegen).
Als ik haar vraag wat ze nu ziet, wat goede ontwikkelingen zijn, en wat nu minder is, zijn er een paar duidelijke punten.
Zo is er is meer sport mogelijk, voor elk talent is er een sport, voor ieder karakter een uitdaging. Sport is meer toegankelijk dan ooit. Na drie jaar klimles op de Archipel is zijn er in elke groep wel een paar kinderen die meerdere keren per jaar naar een klimhal gaan of zelfs op klimles zitten! En dat geldt voor alle sporten die ze aanbiedt in samenwerking met sportclubs. Van streetdance tot judo en korfbal.
Maar, als docent ziet ze dat ze nog altijd niet gezien wordt als volwaardig docent in het team. Beweging voor kinderen is nog steeds bijzaak. En haar visie op kinderen wordt vaak genegeerd. Met 43 jaar ervaring is dat toch vreemd.
Ook worden kinderen dikker.
Haar onderzoek, dat ik uiteindelijk voor mijn studie gebruikte, liet zien dat er een alarmerende ontwikkeling gaande is in het gewicht van jonge kinderen.
Ook beweging en gedragsproblemen lijken toe te nemen.
Ze is dan ook niet verbaasd over onderzoeken waarin naar buiten komt dat er significant meer kinderen op de Eerste Hulp afdelingen komen in ziekenhuizen. Voordat de onderzoekers hun conclusies trokken en het weten aan het tekort aan beweging voor de kinderen, had ze het zelf al geconcludeerd.
Kinderen durven minder, huilen eerder, meer en lijken minder sociaal met elkaar.
Ook schelden en fysiek geweld door kinderen neemt toe. Zo is ze wel eens geschopt, geslagen, en meer. Bizar dat kinderen dat durven!
En nog veel vreemder dat er vaak door andere docenten, ouders en betrokkenen niks mee gedaan wordt! "Sorry" komt er vaak niet eens meer uit.
Maar ondertussen is ze wel eens beschuldigd van "kindermishandeling" omdat ze een schoppend en spugend kind stevig aan z'n arm vastpakte.
Niet zo vreemd dat ze zich daar soms wel eens zorgen over maakt. En, het "zielig" vindt voor de kinderen, duidend op dat het kind er zelf niets altijd wat aan kan doen.
Maar, vooral haar gevoel dat vakleerkrachten vaak hun kennis niet altijd kunnen delen met de rest van het docententeam, en zo preventief kinderen kunnen helpen, is iets wat ze wel gehoopt had dat inmiddels na al die jaren wel verbeterd zou zijn.
Mijn moeder is voor mij een sterk voorbeeld geweest in passie, liefde en doorzettingsvermogen in combinatie met hard werken, duidelijkheid en structuur.
Door mijn ouders heb ik mijn passie in sport en bewegen ontwikkeld en de interesse in ontwikkeling en kinderen. Maar ook, als ik iets niet weet, dan bel ik mijn moeder. Ze is een ster in hoofdrekenen en taal en het onthouden van data. Ondanks al mijn studeren heb ik nog steeds het gevoel dat mijn moeder zonder Universitaire studie veel meer weet dan ik.
Ook heeft ze me geleerd om te genieten van de kleine dingen.
Voor een groot project waar ik aan meewerk schreef ze het volgende gedicht:
Ik
Geniet van een
zwaluw in de lucht.
Geniet van een
vissende reiger.
Geniet van een
huppelend konijntje.
Geniet van een
drinkend lammetje.
Geniet van een
duikende fuut.
Geniet van een
merel zittend op zijn nest.
Dat ik er van kan genieten
is mijn geluk. Ik zie het en
het maakt me elke dag weer blij
A.O.
Lieve mam, geniet van alle super mooie avonturen die je nu kan gaan beleven.
Wat de Nederlandse regering ook besluit over jouw pensioen, hoeveel minder pensioen je ook krijgt.
Stap op de fiets en fiets de wereld rond. Blijf genieten, geniet van je ongelooflijke fitheid en enthousiasme.
En nu je zo veel tijd hebt, zullen we een keertje samen gaan klimmen? Want, zonder dat je ooit geoefend hebt zomaar een 5c in de overhang uitklimmen, dat is talent!
