Een dag na de vakantie van meneer Hulot

Met het Alpine Mentor Programme was ik de afgelopen 2 weken in Canada. 

Inmiddels zijn Steve House en de rest van het team weer naar huis. 

Scott Backes en ik zijn er nog. 

En Scott wist wel wat hij graag nog wilde klimmen hier. 

Het lawine-gevaar en de ijs condities zijn niet erg goed deze week. Het weer is nogal omgeslagen na de twee weken dat we hier waren. Jammer, want er is nog zo veel te doen. Normaal rond deze tijd begint het Alpine klim-seizoen maar dit jaar het het nu alweer voorbij. 

Volgens een van de mentors (Raphael Slawinski) van het Alpine Mentor Programme zou het nog wel 'o.k.' zijn op de Stanley Glacier Head Wall. 

Een paar dagen terug heb ik daar samen met Raphael de route 'French Reality' geklommen. 

Dus, wij om 5uur 's ochtends onderweg. 

Met hoog lawine gevaar kan je maar beter vroeg zijn, en kost alles meer tijd dan normaal. Sneeuw lezen enz. 

Onderweg naar 'The day after Les Vacances de Mr. Hulot' (M7 R WI6) geopend door Francois Damilano en Joe Josephson als semi-aid route (M6 A2 WI6+) (Francois heeft de glace&mixte topo van Chamonix geschreven, en Joe de ijs topo van de Canadian Rockies) in 1997 voor het eerst vrij geklommen door Raphael. Zie hier meer over de routes aldaar: http://www.alpinist.com/doc/web07-08w/newswire-slawinski-stanley-headwall

Kei vette ski's met dank aan Steve & Steve

Met een par uur skiën stonden we aan de voet van de wand en moesten we nog een stuk aan touw lopen om bij het begin van de route te komen. 

Eigenlijk zagen we het hele begin van de route niet. 

Niet zo gek, normaal zitten er stukken ijs in de mixed route. Maar vandaag waren alleen de laatste twee pitches nog ijs. 

Sneeuw was er wel voldoende. Meer dan genoeg om alles te bedekken zodat je totaal niet kan zien waar de grepen zitten. 

Om het nog beter te maken zat er een dun laagje nat ijs-glazuur over de hele brokkelige kalksteen wand. Bijna Schots dus. Cam's die niet blijven zitten, en overal eerst een stukje ijs en rots weghakken voordat er een nutje in een spleet kan. 

Ik klom de eerste lengte. Officieel een 5.9 (5a) dus ongeveer M6 mixed. Alleen toen de route geopend werd zat er wel wat meer ijs in wist Raphael me te vertellen. 

Scott klom de tweede lengte 5.10 en wilde meteen de derde lengte er aan vast knopen. Hij klom op duo-points, wat ontzettend nadelig was in de technische route. Hij viel wel twee keer! Ondersteboven verloor hij 4 schroeven van zijn gordel. Gelukkig hield de zelf geslagen piton de val twee keer. 

Dus was het mijn beurt om het voor te klimmen. Ik had m'n bijlen en stijgijzers vlijmscherp geslepen en op de gladde, bijna onzichtbare randjes gaf dat een enorm voordeel. Ik snapte ook meteen waar de R (run-out) voor stond, want aan het einde van die touwlengte kon je totaal niks meer plaatsen. Als ik zou vallen zou ik terug vallen naar de standplaats waar Scott stond te zekeren. Fijn. Bij Alpine klimmen is er toch al de regel 'niet vallen'. 

Scott klimt de eerste touwlengte na. 

De volgende lengte is een korte traverse en dan een 5.9 schoorsteen. Weer normaal geklommen met een royale hoeveelheid ijs. Nu, speciaal voor ons: extra veel losse blokken. 

Ik klom weer voor, en klom tot ver in het ijs, zo'n 50m boven de vorige standplaats. Het ijs was slecht. Meer sneeuw dan ijs. Van dat ijs waar je je bijl in slaat en dat hij dan meteen een meter naar beneden schuift. En dan hetzelfde met je voeten. Ik klom net zo lang totdat ik een goed stukje ijs vond.

Onderweg vond ik een totaal uitgevroren ijsschoef in het ijs. Blij met de extra schroef maakte ik een standplaats met een piton en 2 schroeven onder een klein ijs-dakje. Scott met z'n duo-points klom de rest van de WI6. 

Nog 20m te gaan voor de rest van de WI5/6. Mijn beurt. 

Drijfnat kwamen we boven aan want eigenlijk vroor het niet meer... Een dubbele Abalakov en nog een paar abseils later stonden we weer onder aan de route. 

De ijsschroeven hebben we niet meer gevonden, die zijn voor de volgende gelukkige klimmer. 

Dit was de 7e keer dat deze route is geklommen sinds 1997 en ik ben de eerste vrouw die 'm klimt.

Door de natte sneeuw en dikke mist skieden we terug naar de auto. Bij de auto regende het. 

Volgens mij het het ijsklimseizoen over.

Nog 3 dagen drytoolen dan maar en dan weer terug naar Nederland. 

Eigenlijk heb ik wel zin in een beetje zon. Of regent het ook in Nederland?

Dit zouden ze ook in klimhallen in Nederland moeten invoeren.

Canada Alpine Ice adventure.

As climber it's always hard to find enough money within time.
(Or enough time within the money)
I was lucky enough to find a very very generous sponsor that could pay my ticket to Canada this Spring.
And when everyone is hunkering for sun and flowers, I extended my iceclimbing Winter to the Rockies.

With real Alpine boots and real Americans.
@Houston intl. Airport.

We're here with a whole team. The Alpine Mentors team.
Steve House created all this, but the idea is that we as climbers actually have the mountains to create our dreams.
Together with Buster, Colin, Steve and Steven we'd now spent 11. days around the Alpine ice in the Rockies.
We started 'easy' with a long hike to 'The Sourcerer' and with every day we start to get a better idea of our capabilities, needs and weaknesses.

Routefinding in The Ghost with 'The book of Sandbags' 

The Sourcerer

Buster on the last pitch of The Sourcerer

Me on the last pitch of The Sourcerer

One of the things, what hardly any climbers-group ever does (for as far as I know) is review and discuss after every climb.
It's a brilliant way to make a group work together and understand each other better. And we learn so much!

And thats the whole idea. Learn, learn to climb Alpine. Not just for now, but making it possible to grow and create new objectives.

How to cook dinner...

Jezus...

The big 'souvenir' I found in backpack when I got back home...

Morning glory in the burned forest. On our way to the Stanley Glacier Head Wall

Steve Swenson on the first pitch of Nemesis at the Stanley Glacier Headwall.

The view from Mt. Athabasca (Steve Swenson)

Last week we were at the Columbia Icefield to climb on Mt. Andromeda, Mt. Athabasca and more.
On our last day it didn't really go as planned though...

Our hostel. Actually Rempart Creek hostel was even 'better'. 

Uh oh...

On our way to 'Practise Gullies'  

Steve House and Buster on the third pitch. Practice Gullies.

View from the top of Mt. Andromeda

Interesting rappel...

How we spent our restday: pizza, beer, guidebooks and inspirational movies.

With the weather changing and spindrift getting worse, it took us too long to climb a fairly simple route called 'Astroid Alley'. I got so, so cold waiting on the belays, getting all the snow over me that I shivered for the rest of the day (and night).
It too us even that long that the rest of the team got worried and started a search for us.
When we arrived at the moraine at the start of the glacier, all three others were there, ready to climb up to us...
I learned a thick softshell or hardshell pants work better in spindrift conditions (when you have to wait for more then 2,5 hrs on an anchor) My climbing buddy learned he should climb more regular on this terrain to gain enough speed and our other climbing buddy learned that 5.9 in a guidebook actually might mean M7, and that aiding it takes a long time.
We woke up at 6 in the morning. Started climbing around 9-ish, I got cold around 4-ish and before we knew it we were at the moraine again at 4-ish in the night and 6 in the Morning was the time we finally went to bed...
But: the climbing was good!

Colin and Steve Swenson seconding. Astroid Alley.

Follow on on Twitter @alpinementors and Facebook/Alpine-Mentors

Woooolf!