Een dag na de vakantie van meneer Hulot

Met het Alpine Mentor Programme was ik de afgelopen 2 weken in Canada. 

Inmiddels zijn Steve House en de rest van het team weer naar huis. 

Scott Backes en ik zijn er nog. 

En Scott wist wel wat hij graag nog wilde klimmen hier. 

Het lawine-gevaar en de ijs condities zijn niet erg goed deze week. Het weer is nogal omgeslagen na de twee weken dat we hier waren. Jammer, want er is nog zo veel te doen. Normaal rond deze tijd begint het Alpine klim-seizoen maar dit jaar het het nu alweer voorbij. 

Volgens een van de mentors (Raphael Slawinski) van het Alpine Mentor Programme zou het nog wel 'o.k.' zijn op de Stanley Glacier Head Wall. 

Een paar dagen terug heb ik daar samen met Raphael de route 'French Reality' geklommen. 

Dus, wij om 5uur 's ochtends onderweg. 

Met hoog lawine gevaar kan je maar beter vroeg zijn, en kost alles meer tijd dan normaal. Sneeuw lezen enz. 

Onderweg naar 'The day after Les Vacances de Mr. Hulot' (M7 R WI6) geopend door Francois Damilano en Joe Josephson als semi-aid route (M6 A2 WI6+) (Francois heeft de glace&mixte topo van Chamonix geschreven, en Joe de ijs topo van de Canadian Rockies) in 1997 voor het eerst vrij geklommen door Raphael. Zie hier meer over de routes aldaar: http://www.alpinist.com/doc/web07-08w/newswire-slawinski-stanley-headwall

Kei vette ski's met dank aan Steve & Steve

Met een par uur skiën stonden we aan de voet van de wand en moesten we nog een stuk aan touw lopen om bij het begin van de route te komen. 

Eigenlijk zagen we het hele begin van de route niet. 

Niet zo gek, normaal zitten er stukken ijs in de mixed route. Maar vandaag waren alleen de laatste twee pitches nog ijs. 

Sneeuw was er wel voldoende. Meer dan genoeg om alles te bedekken zodat je totaal niet kan zien waar de grepen zitten. 

Om het nog beter te maken zat er een dun laagje nat ijs-glazuur over de hele brokkelige kalksteen wand. Bijna Schots dus. Cam's die niet blijven zitten, en overal eerst een stukje ijs en rots weghakken voordat er een nutje in een spleet kan. 

Ik klom de eerste lengte. Officieel een 5.9 (5a) dus ongeveer M6 mixed. Alleen toen de route geopend werd zat er wel wat meer ijs in wist Raphael me te vertellen. 

Scott klom de tweede lengte 5.10 en wilde meteen de derde lengte er aan vast knopen. Hij klom op duo-points, wat ontzettend nadelig was in de technische route. Hij viel wel twee keer! Ondersteboven verloor hij 4 schroeven van zijn gordel. Gelukkig hield de zelf geslagen piton de val twee keer. 

Dus was het mijn beurt om het voor te klimmen. Ik had m'n bijlen en stijgijzers vlijmscherp geslepen en op de gladde, bijna onzichtbare randjes gaf dat een enorm voordeel. Ik snapte ook meteen waar de R (run-out) voor stond, want aan het einde van die touwlengte kon je totaal niks meer plaatsen. Als ik zou vallen zou ik terug vallen naar de standplaats waar Scott stond te zekeren. Fijn. Bij Alpine klimmen is er toch al de regel 'niet vallen'. 

Scott klimt de eerste touwlengte na. 

De volgende lengte is een korte traverse en dan een 5.9 schoorsteen. Weer normaal geklommen met een royale hoeveelheid ijs. Nu, speciaal voor ons: extra veel losse blokken. 

Ik klom weer voor, en klom tot ver in het ijs, zo'n 50m boven de vorige standplaats. Het ijs was slecht. Meer sneeuw dan ijs. Van dat ijs waar je je bijl in slaat en dat hij dan meteen een meter naar beneden schuift. En dan hetzelfde met je voeten. Ik klom net zo lang totdat ik een goed stukje ijs vond.

Onderweg vond ik een totaal uitgevroren ijsschoef in het ijs. Blij met de extra schroef maakte ik een standplaats met een piton en 2 schroeven onder een klein ijs-dakje. Scott met z'n duo-points klom de rest van de WI6. 

Nog 20m te gaan voor de rest van de WI5/6. Mijn beurt. 

Drijfnat kwamen we boven aan want eigenlijk vroor het niet meer... Een dubbele Abalakov en nog een paar abseils later stonden we weer onder aan de route. 

De ijsschroeven hebben we niet meer gevonden, die zijn voor de volgende gelukkige klimmer. 

Dit was de 7e keer dat deze route is geklommen sinds 1997 en ik ben de eerste vrouw die 'm klimt.

Door de natte sneeuw en dikke mist skieden we terug naar de auto. Bij de auto regende het. 

Volgens mij het het ijsklimseizoen over.

Nog 3 dagen drytoolen dan maar en dan weer terug naar Nederland. 

Eigenlijk heb ik wel zin in een beetje zon. Of regent het ook in Nederland?

Dit zouden ze ook in klimhallen in Nederland moeten invoeren.