Eerste dag in IJsland

Hai allemaal!
Gisteren was mijn eerste echte dag in IJsland. Wel spannend allemaal. Hoe zal ik het gaan vinden en wat als er iet mis gaat ofzo?
Het was wel gek om zo weg te vliegen enzo, maar ik realiseerde me ook dat het doordat je kan vliegen, het eigenlijk helemaal niet zo ver weg is. We kunnen makkelijk contact houden via e-mail en Skype en brieven schrijven en tja, uiteindelijk ook dus naar elkaar toe vliegen (toch Herrie?).
Ik vind het leuk om dan jullie straks ook te kunnen laten zien waar ik nu woon en wat ik hier ga doen. Kleine dingen als tradities enzo laten zien en stukje van het eiland.
Gisteren had ik bijvoorbeeld de mooiste kristal ooit gevonden. Iets te weinig druk gehad, dus hij was niet doorzichtig, maar dan nog was ie erg mooi. En dat gewoon bij een klimroute.
Ik heb nu zo veel dingen die ik wil vertellen dat ik maar gewoon bij mijn vlucht ga beginnen, want anders wordt alles zo verwarrend.
Goed, ik zat te wachten...veel te lang vond ik zelf, we hadden meer dan een uur vertraging. Het schijnt altijd zo te zijn bij Iceland Express, maar goed, ze vliegen en het was goedkoper dan Iceland Air. Er was een jongen die mij vertelde dat hij mij herkende van het klimmen. En later was er nog iemand die mij daarvan herkende. Ik herkende ze helemaal niet. Dan voel ik me wel een beetje een filmster die beroemd is en mensen doen alsof ze je beste vriend zijn, maar je weet niet eens hun naam...Maar het was wel gezellig. We waren alle drie alleen en dan maakt 3,5 uur toch wat gezelliger met z'n 3-en en later met z'n 4-en. Één van de drie blijkt een IJslandse vriendin te hebben. Die woont in IJsland maar heeft een Nederlandse moeder en een IJslandse vader. Echt heel toevallig dat die nu dus op vakantie ging (niet wonen). We gaan denk ik wel contact houden.
Valdi kwam me ophalen, op een wel heel originele manier. Hij had een heus punguin pak aan (je weet wel, ik weet even de naam niet, het is zo'n smoking met twee staarten aan de achterkant van het jasje) En een hoed op, de hoed van zijn de vader van zijn opa. (Een hoed van ongeveer 100 jaar oud, evenals de smoking) Onder de hoed had hij een fluoriserend groene hanekam. Ik liep daar met al mijn tassen en moest ontzettend lachen. Het vliegtuig had meer dan een uur vertraging, dus hij stond daar zo ongeveer 1,5 uur al zo te wachten tussen andere Nederlanders en IJslanders. We liepen naar de auto, niet zijn eigen auto, hij had een zeer luxe auto geleend van zijn opa en we reden zeer luxueus richting Reykjavík. Eigenlijk wilden we wel gaan klimmen, maar ik was ook wel heel erg moe. Het was één uur ongeveer toen we aankwamen, maar dat was IJslandse tijd. Dus drie uur Nederlandse tijd. Het gekke is, dat het dan nog helemaal licht is. Een beetje schemering, maar meer ook niet. Het voelde alsof het gewoon 9uur 's avonds was.
Toen we eindelijk in Reykjavík waren wisselden we auto's en reed in Kjartan's nieuwe auto naar Barmalið. Mijn plek voor de komende tijd. Valdi had een bed gebouwd. Erg mooi, simpel maar heel stevig en ook nog eens makkelijke uit elkaar te halen. Soms ben ik best trots dat hij dat kan. Het was wel een hele verbetering ten opzichte van mijn ijzeren Ikea bed. Dat bed was zo wankel dat zelfs gewoon naast elkaar liggen al geluid maakte. We hadden een stuk opgespannen met wat touwtjes, maar het werkte niet echt...
Gelukkig, dat bed bestaat niet meer nu :)
We werden wakker om 10 uur (Ijslandse tijd = twee uur verschil met de nederlandse tijd) en hadden geen idee hoe het buiten zou zijn.
Het was zonnig. Heel zonnig. Na al die regen dagen in Nederland was deze zon echt een gigantische opluchting!
We maakten een plan voor de dag. Even een paar dingen terug bregen naar het werk van Valdi, naar de bakker en dan onderweg naar boulderen en klimmen.
We aten 's ochtends hagelslag en muisjes en Skyr (www.skyr.is) Met de jeep gingen we onderwg. Het grappige van de jeeps in IJsland is, dat ze allemaal reusachtige banden hebben. Echt het idee van pimp my car, maar dan nog erger, want ze gebruiken die jeeps om over gletjesers te rijden. 38inch banden en 4wd natuurlijk. We reden over de snelweg (maximum speed 90km/h op een één baans weg..., dat is de IJslandse hoofdweg) na 20 min van de weg af. De weg veranderde in een smalle weg waarvan je dacht dat je er af zou vallen of in ieder geval goed vast zou komen te zitten. Muziekje aan en met een hand aan het stuur druk praten reed Valdi erover heen alsof ie dit al vanaf z'n 11de deed (op z'n 11de heeft zijn oom hem steeds meegenomen om te leren auto rijden op dit soort wegen). Zonder al te veel problemen kwamen we aan bij Josiphsdall. In het midden van het midden van de bergketen Bláfjöll. Er ligt in het niks opeens een reusachtig rotsblok die al helemaal onder de pof zat. Blijkbaar een favoriet gebiedje van een blok...(20 min over een afgelegen weggetje en je weet gewoon zeker dat je niemand zal zien, behalve één groot boulder blok dus.) Het was er muisstil en de zon warmde ons goed op. Oké, we stapten uit en zagen dat er iets goed mis was onder de motorkap. Het olie lampje stond aan en de olie borrelde zachtjes onder de motorkap vandaan. Niet zo goed. Blijkbaar had ie nieuwe olie nodig, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want het dichtsbijzijnde benzinestation is zo'n 30 min rijden...Oké dat lossen we later op. Eerst boulderen!
Na heel wat keren rondom het klok te zijn geweest liepen we een berg op. Na 20 min waren we bij een stuk waar grote blokken lagen. Mooi, erg mooi zelfs en er had nog nooit iemand de tijd genomen om er te gaan boulderen! Mooie eerste pogingen dus. Alles liep behoorlijk af de vallen was soms gewoonweg geen optie. Ik heb er een paar mooie schrammen aan over gehouden. De stenen zijn ook vaak zo ruw dat de alles schaaft. De rots waarop we klommen rook naar zwavel. Je weet wel als je van die vuurstenen hebt en je tikt ze ergens tegen aan dan ruik je lucifers. Zo waren de rotsen ook. De stenen er om heen op de grond waren broos en super licht. Blokken ter grootte van een rugzak kon je soms gewoon met één hand optillen. Die stenen, vooral wanneer ze geel zijn, zijn onder water gevormd waardoor ze niet de tijd hadden om volledig tot echte rots te vormen. Hoe ze soms zo geel komen, weet ik nog niet. De vader van Valdi, die nu in Schotland met een project bezig is, is geoloog en weet precies hoe dat zit. We leefen ons volledig uit op alle blokken en hadden zo'n honger dat we maar naar beneden liepen om onze Snúður te eten. (Valdi noemt me soms zo: Litla Snúður minn, mijn kleine snúður.)Dat is zoiets als een Zeeuwse Bolus (zie de broodafdeling van de albert heyn) maar dan met niet zo veel kaneel en suiker maar met een dikke laag chocolade/caramel of aardbeien. Het ding is ook twee keer zo groot als de Nederlandse kaneel/suiker versie. Maar daardoor niet minder lekker!
We gingen onderweg naar ons volgende gebiedje. Op de Esja, een gebergte aan de andere kant van Reykjavík .
Ondertussen reden we rustig over de gravel en zagen de olie temperatuur oplopen tot over het rode streepje...tijd om te pauzeren.
Het dal waar we in waren was gevuld met motor crossers. Erg cool om te zien en genoeg reden voor wat foto's. Dus ik maakte er een paar. Me niet realiserend dat mijn camera nog op fotorolletjes werkt. Vol dus, en geen nieuw rolletje bij me...
We reden weer een stuk en namen weer een rood-licht-olie-lampje pauze.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het benzinestation, in the middle of nowhere een groen-wit houten huisje met één pomp en een mini restaurant binnenin.
We kregen olie en reden naar Esja.
We gingen de rode toren doen. Een stuk wand van een paar touwlengtes 6b/6a/5c maar niet zo goed afgezekerd en wat roestige haken.
Wel een heel mooi uitzicht over Reykjavík.
Overal op de rotsen waren meeuwen aan het broeden (olifantvogels heten ze vertaald uit het ijslands) Ze schijen visvet over je heen te kotsen als je ze bedreigd. Beetje oppassen dus en niet te dicht bij in de buurt komen. Met andere woorden, ik ben Marianne, dus wil ik zo dicht mogelijk bij de diertjes komen...Gelukkig werd ik alleen een beetje schijn-aangevallen en kotsten ze niks.
Het was alweer 10 uur en nog vol op licht en zon. Nu nog een abseil maken. Ik probeer allerlei klimtechnieken aan Valdi te leren. Reddingstechnieken kent hij bijvoorbeeld nauwelijks. (Maar met zekeren is ie wel super gelukkig) Dus wanneer we klimmen vraag ik hem vanalles of het wel goed is wat ik heb gedaan, of hij het zelf wil leggen etc. Ik kan nu alles met setjes en een reverso. (Eigenliijk heb ik de reverso ook niet nodig maar het is gewoon handiger) Ik denk dat je soms als je veel aan sportklimmen doet en nooit alpinisme, dat je veel aan die technieken hebt. Valdi leert snel en ik vind het leuk om vanalles uit te proberen en te leren. Het toffe is dat je, doordat je zo met elkaar klimt nog meer vertrouwen in elkaar krijgt en ook echt lol hebt in touwtechnieken en klimmen. Als je een nut legt en hij glijdt in één keer naar beneden en je weet dat je een stomme fout hebt gemaakt door het ding verkeerd om te leggen of whatever, dan kan je er om lachen en ben je totaal niet zenuwachtig aan het denken van oooh, houdt ie me wel...
We liepen terug en kwamen om ongeveer 12 uur weer aan in Reykjavík. Kristveig, de moeder van Valdi had nog eten voor ons staan. Erg relaxed en ook erg lekker traditioneel. Zwaardvis. (Swartfískur) We waren doodop van de hele dag buiten zijn en gingen redelijk snel al slapen.
Vandaag gaan we ergens naar toe. Of oost of west, het ligt aan het weer. Het liefste gaan we naar Hnappavellir (oost) het grootste sportklimgebied in Ijsland. Alles mee en tot aan het weekend daar klimmen. Misschien een dagje regen, maar an gaan we wel wandelen, daken klimmen, daken boulderen of wat dan ook. Genoeg moois te zien en te doen.
Ik ben benieuwd wat het allemaal gaat worden. Boulderen en klimmen ging erg goed en ik wil eigenlijk wel iets hards en moois gaan klimmen daar. Genoeg tijd voor een moeilijk project dacht ik zo.
De zon schijnt, het voelt alsof je ergens hoog in de alpen bent (qua temperatuur en lucht) en ik geniet van al die nieuwe dingen om mij heen.
Hoe gaat het nu met jullie? Lekker aan het klimmen/werken/niksen?
Ik wil de foto's en fimpjes nog opsturen en op mijn blog zetten, maar ik kan mijn bluetooth stick nergens vinden dus die komen nog.
Veel plezier in Nederland!