Dag 1.
Nog druppend van de regen lig ik te weken in bad. Ogen dicht, moe van de dag. Het was de eerste dag, nog een makkelijke dag. Maar 160km gefietst. 26,7km per uur gemiddeld. Best oke voor de tweede keer op m'n nieuwe fiets.
 |
| Ready |
Bijna een jaar geleden raakte ik m'n geliefde fiets kwijt. Er stond bijna niks meer in huis. M'n fiets, wat dozen, een paar jassen en in de schuur stond de slede (kar) die ik rond Nederland zou gaan trekken voor Expeditie Geluk.
De ochtend voordat Expeditie Geluk zou beginnen werd ik wakker en was ik opeens dat alles kwijt. M'n veel te dure fiets. De nog duurdere slede, harde schijven met foto's en zelfs een donsjas was er meegenomen! Bizar. Wie doet nou zo iets?! Ik vind het nog eng als ik terug denk aan hoe ik daar ook sliep die nacht toen er ingebroken werd.
 |
| Net onderweg. In Nederland waar de fietspaden perfect zijn... |
Nu, een jaar later een nieuwe fiets. En die moet naar m'n 'nieuwe' huis. In Kleinweiler, Zuid-Duitsland. Vanuit Nederland.
De meest logische optie: stuur 'm op. Optie twee, neem 'm mee met de auto of de trein. Of het vliegtuig.
Nee, dat is allemaal veel te makkelijk. En ik kies nou eenmaal nooit de makkelijkste weg.
Dus fiets ik de fiets terug naar Kleinweiler. Ruim 800km van Nederland naar het eindje van Duitsland.
Langs de Rijn tegen de stroom in fiets ik m'n zorgvuldig geplande route. En vandaag, dag één ben ik aangekomen in Düsseldorf.
 |
| Langs de Rijn |
Niet de makkelijkste route. En een metafoor voor hoe ik mijn routes kies qua werk, klimmen, keuzes...
Deze week is meteen een stukje van de nieuwe weg die we ingaan. De Tischer die Dennis gekocht heeft, niet verder met Alpine Mentors, de keuze om weer terug te gaan maar Nederland, en elke keer snap ik weer beter welke weg ik nou wil kiezen. Die moeilijke tegen de stroom in.
Nog 3 dagen te gaan en ik ben benieuwd of ik het kan.
 |
| De nieuwe bus |
Dag 2.
Dinsdag. Ooh, nog maar 70, nog maar 60...
In Koblenz drink ik een koffie en eet ik een stuk appeltaart. Energie. Dat heb ik nodig.
M'n muziek is uitgevallen en het regent nog steeds. Alles is nat. M'n trui, m'n bh... Alles. In de WC van het restaurant trek ik m'n trui uit, boven de wasbak knijp ik 'm uit. Met m'n broek en m'n sokken doe ik hetzelfde.
Warme Küche, Zimmer mit Dusch u WC verandert langzaam in 'Warme Dusch und WC' wanneer ik het elke keer zie. Ik kan niet wachten tot ik er ben.
 |
| Een van de twee momenten toen het droog was...voor tien minuten... |
Denkend aan India rij ik af op een enorme groep mensen. Moet ik echt niet naar India gaan? En zo stoppen met Alpine Mentors? Ik voel me zo schuldig naar Steve! Langzaam lopen ze de boot af het fietspad op. Ik moet stoppen met fietsen. De eerste loopt tegen m'n fiets op. De tweede duwt me opzij. Druk pratend in een taal die ik niet versta loopt de enorme groep verder. Ik zit er tussen en kan nergens heen. De vrouwen hebben kleurrijke jurken aan. Het lijken wel... mensen uit India!
Veel later, nog steeds in de regen, denk ik terug aan de enorme groep mensen bij de boot. Ik rij over de stoep door een winkelstraat. Ik moet remmen, afstappen, van de stoep af, om het winkeltje heen. Ondanks de regen staat alles buiten uitgestald. Uit het winkeltje komen geuren van wierook en curry. En buiten staan verschillende grote Boeddha beelden.
Toeval bestaat niet.
Eindelijk. 199km verder volgens de gps. Ik ben er. Alleen op dinsdag is het hotel eigenlijk dicht. Pannenkoeken restaurant en hotel staat er op de gevel. Ik was al aan het verzinnen welke pannenkoeken ik zou willen hebben... Maar alles is dicht... Uiteindelijk komt er wel iemand, m'n kamer is nog vrij en ontbijt kan vanaf acht uur. Eerder niet..
Dag 3.
En morgen is de laatste dag.
Of ik het kan. In vier dagen? Nee, misschien wel niet... In vijf? Ja, makkelijk.
 |
| Voor het Pannenkoeken hotel/restaurant. De zon scheen zelfs (voor twee seconden). |
Ik was benieuwd of ik dingen zou gaan missen. En of ik de andere kant, leuk zou vinden. Nee. Ik ben er wel klaar mee. Het harde werken gaat me goed af, maar alleen, in hotels, het 's avonds uit eten. Vast zitten aan één plek. Nee. Ik ben gemaakt om te ontdekken. Maar dan zonder luxe. De luxe liet het vandaag zelfs afweten. Waarom? Geen idee. Zowel m'n Suunto als m'n telefoon gps deden het niet meer. Het 3G bereik was constant slecht dus de route die ik wilde volgen kon ik niet vinden. Soms zat de gps 500m naar links, dan weer een kilometer naar links en dan zei ie dat ie geen satellieten kon vinden. Ik kwam op modder paadjes, en bij een wegafzetting was opeens de enige optie om de snelweg met nummer 60 te volgen! Langs het spoor ben ik toen naar het volgende plaatsje gelopen. Een kaart kon ik niet vinden in het plaatsje, ze hadden niet eens een benzinestation. Dan maar verder langs het spoor.
 |
| Gelukkig kan ik alleen de verkeerde kant op fietsen... In ieder geval kan ik nog niet aan de Alpen ;) |
 |
| Weg afzettingen overal... |
 |
| Gaat er dan geen weg recht van Ingelheim naar Alzey...? |
Eindelijk kwam ik uit in iets was zinnigs leek. Nog 158km te gaan zei m'n gps opeens. What the...?! En ik had er al zo, zo veel op zitten. Vandaag zou een makkelijke dag worden. Uitrusten voor de grade finale van 220km van morgen. Niet dus...
Inmiddels zit ik een Schnitzel naar binnen te werken en ik drink er zelfs een Hefeweizen bier bij. Ik drink nooit bier. Behalve vandaag dus. Ik had er gewoon zin in.
Doodmoe. Maar wel in het hotel dat Diek gisteren voor mij geboekt had. Het stomme pannenkoeken restaurant-hotel had geen internet dus een overnachting boeken kon ik niet zelf doen.
De regen maakte me traag, koud en moe.
Gelukkig drupte het maar heel even vandaag.
Maar luxe, hotels, uit eten, de luiheid van het volgen van m'n gps. Nee. Ik wil een topo, een busje met een klam en koud bed en ik wil klimmen. Ik hou van m'n leven en ik blijf er bij.
 |
| Busje aan de Rijn. |
Nu bedenken hoe ik het kan doen... M'n schrale billen hebben rust nodig. Nog één dag. Met de trein dan? Nee, dan faal ik... Falen kan ik niet... Durf ik niet... Of durf ik dat wel, eerlijk te zeggen dat het me niet lukt, eerlijk tegen mijzelf?
Hoe was het ook al weer. Die vijf punten die ik niet moet vergeten...
Dag 4.
Als het niet lukt kan Dennis me altijd oppikken. Oke, dan ga ik niet eerst met de trein en dan fietsen maar gewoon fietsen tot ik niet meer kan... Dacht ik...
Gister avond had ik het helemaal uitgezocht. Alle online kaarten die er waren had ik gevonden. Alle fietspaden kende ik. Ik had vanuit dat alles twee routes opgeschreven, zodat ik niet alleen afhankelijk zou zijn van m'n gps. Een route ging op kilometers, kruispunten en wegnummers. Best gedetailleerd vond ik. De andere was back-up van plaatsnaam naar plaatsnaam. Alles bij elkaar een paar A4tjes papier volgeschreven.
De hotel mensen die ochtend waren traaaag. Ik was snel met ontbijt maar betalen en m'n fiets uit de garage halen duurde eeuwig. Ik was alsnog pas na 8uur onderweg.
dat alles door een veel te belangrijke mevrouw.
Mevrouw sprak Duits met een raar accent, wat ik plaatste als iets Oost-Europees. Ze was ruim zestig, misschien net zeventig. Gekleed in een soort zeer fijn gebreide jurk die net iets te los zat en haar net iets te grote rolletjes om haar middel goed accentueerde. Onder de knie lange jurk droeg ze spier witte gympen en paarse sokken. Haar gezicht was 'prachtig' beschilderd. Blauw met zwarte ogen waren er getekend en haar lippen waren rood. Na een paar minuten ontbijt was de rode lippenstift veranderd in een uitgelopen abstract schilderij. Alsof ze tijdens het ontbijt, eh, nou, ja, dat dus...had gedaan...
Ze was een weekendje weg naar dit kuur-oord.
Eindelijk was er tijd om mijn fiets uit de afgesloten garage te halen. De auto die naast mijn fiets stond was meer dan het tienvoudige waard. Vandaar dat de garage zo goed op slot zat.
 |
| Doe mij die auto maar meneer |
Ondertussen stond de mevrouw met hulp van de hotelbaas haar spullen in haar luxe autootje in te laden. Twee grote ouderwetse leren koffers, drie sport tassen, twee duffels, een enorme ronde koffer die ik classificeerde als 'beauty-case' en een set van drie glimmende aluminum koffers. En natuurijk nog een paar handtassen. Het was net tetris. Ze ging terug naar huis. Sain Claude zei ze, vlak bij Parijs.
Ah, dat verklaarde alles.
Onderweg op de fiets zat ik te fantaseren hoe ze Duits geleerd had.
 |
| Door het Schwarzwald |
De eerste 30km lukte aardig. Moe, niet erg snel, maar het liep wel. En toen ging het mis. Een nieuwe weg, een nieuw wegnummer. Oke, weer onderweg. Weer een ander wegnummer. Hey, nu opeens kloppen de kilometers niet meer die ik zou moeten fietsen tot de volgende afslag. Oh, nee, drup...drup... Dan maar terug, gps gepauzeerd, totdat het weer klopte. Berg op, berg af, berg op... Terug op de route. Voor eventjes. Umleitung. Dus ik fiets verder, de wegomleriding negerend. Tunnel. De hele tunnel dicht. Tja, wat dan? Gps weer op pauze en weer terug. 30km wordt 40, wordt 50... Ondertussen langzaam ook naar de back-up route aan het kijken en elk tankstation, boekwinkel en toeristenbureau vraag ik om een kaart. Gewoon een wegenkaart. Eentje van heel Duitsland voor mijn part. In de boekwinkel vragen ze waarom ik een kaart van hier wil hebben. Kaarten van de grens hebben ze wel. Zelfs de stadskaart van Lyon zit in de collectie, maar kaarten van hier, nee die hebben ze niet. In de fietsenwinkel komt de vriendelijke man met een alternatief: de fiets gps. Met alle fietsroutes. Juist ja. Een gps heb ik al. Twee keer.
 |
| Krokusjes die de tijd vergeten zijn |
100km inmiddels. En nog geen steek (streek) verder. Constant wordt je als fietser omgeleid. Ik negeerde dat en volgde de N-, L- en K-wegen. Mensen houden hier van toeteren, zwaaien en boos kijken. Sommige BMW en Mercedes rijders houden ook van afsnijden. En heel soms kom ik een andere fietser tegen. Meestal zijn ze met z'n tweeën. Op e-bikes. En meestal haal ik ze nog in ook.
Onderweg kom ik honderden fruibomen tegen. De meesten met volle rode appels. Maar ook wel eens wat anders. Pruimen! Ik stop en vul de zakjes van m'n fietsshirt met pruimen. In m'n hand nog wat extra pruimen. Pruimen, hmmm :)
 |
| Boomgaarden vol met dikke zoete pruimen |
Politie. Zwaailicht aan. En hij remt z'n auto af in de berm voor me. Of ik Duits spreek. Jup, schijnt dat ik dat wel kan. Waarom ik hier fiets. Eh, nou...omdat dit de weg is naar de volgende plaats. Of ik op het fietspad wil gaan fietsen. Hier mag ik niet fietsen. Nou meneer ik heb nergens een bordje gezien verboden voor fietsers... Nee, er is hier gewoon een fietspad. Of ik achter hem aan wil gaan, hij zal me wel naar het fietspad wijzen. Zelf vind ik fietspaden ook wel fijner. Dacht ik...
Onderweg naar het fietspad, nog geen kilometer verderop rijden we langs twee e-bikers. Die moesten natuurlijk ook mee naar het fietspad.
Het fietspad blijkt een perfect gravel pad. Dikke stenen, plassen van alle regenbuien en een goede collectie kuilen. Viel spass zegt de man nog. Langzaam hobbelend fiets ik verder.
Gelukkig geen lekke band.
Inmiddels is het 4uur geweest. Nog maar 120km gefietst volgens de teller en m'n gps geeft aan dat het nog 120km is. Op de helft. Shit. Zelfs voor Dennis is het wat ver op me op te pikken.
Ga ik door? Epic? Energie genoeg nog. Ik fiets nog een stukje en weet het niet. Morgen wordt ik op kantoor verwacht...
Ik besloot om te draaien. Terug naar de vorige stad. Nog zo'n 20km terug en dan het station zien te vinden.
Met al dit zoeken gaat het eeuwig duren. Dit is niet waarom ik fiets. Het fietsen hoort vloeiend te gaan, zonder om de 5km stoppen, zoeken, terug rijden...
Ik heb het niet gehaald.
Wachtend op de trein observeer ik de mensen. Er zal hier vast een speciale instelling in de buurt zitten.
De man naast me lijkt er normaal uit te zien. Behalve dan dat hij tegen de snoepjes automaat staat te praten.
Aan z'n rugzak hangt een grote knuffel, een zwart-wit-gevlekte poes. Om de nek van de poes zit een touwtje waarmee het beestje vast zit aan de rugzak. Terug op het bankje drinkt de man een flesje Fanta uit z'n rugzak en aait de poes zachtjes over z'n hoofd. Even later loopt de man weg, achter op z'n rugzak bungelt de poes.
Pap aan de telefoon.
Over de hele rit stuurde ik m'n vader en Dennis smsjes. En m'n vader was super snel met antwoorden en gaf me een enorme support.
Zelf fietsen ze veel. Deze zomer waren ze voor de derde keer naar Santiago gefietst.
Ze herkenden dat zoeken wel, als ze van de officiële route afweken raakten ze vaak al snel de hele weg kwijt. Bordjes die misten, paden die niet klopten. Vaak besloten ze dan gewoon een stuk over te slaan en met de trein naar een volgend punt te gaan.
In de trein mocht ik voorin meekijken over het spoor. Een enkelspoor tussen de bomen door. Voor me zag ik niet zomaar een spoor, maar het spoor uit één van mijn favoriete kinderboeken 'Het Spoortje in het Bos' van Koen Fossey. Twee meisjes ontdekken het bos achter hun huis en gaan over het oude spoor steeds verder het bos in. Ze ontmoeten allerlei speciale mensen.
 |
| De trein - Het spoortje in het bos |
Vier fietsers. Mountainbikes, twee grote fietstassen, stuurtas, zadeltas en flitsende fietskleding.
Natuurlijk raakten we aan de praat. De Köningsweg was hun bestemming. Die wilden ze in drie dagen fietsen.
Waar ik dan vandaan kwam.
Nederland. Drie dagen terug. Met de fiets.
Of dit alles was wat ik mee had.
Jup.
"Spartanisch" vonden ze het.
Hoe ik er dan voor getraind had.
Ehm... Ik fiets bijna elke dag naar m'n werk, ruim 6km.
Welke route ik dan fietste.
Nou, ja, dat was vandaag ook het probleem. Ik kon de juiste route niet echt vinden. Ik vroeg of zij ook wel eens zo fietsten, gewoon van punt A naar punt B.
Nee, dat deden ze niet echt. Ze fietsten eigenlijk alleen speciaal uitgezette routes, anders was het niet te doen vonden ze.
 |
| De mannen met hun fietsen |
Ah, de zoveelste die dus verteld dat zo door Duitsland fietsen niet echt gaat.
Ja, op je e-bike, met terrein banden, 50km per dag. Tuurlijk.
Maar op je racefiets? Nee, daar is Duitsland niet voor gemaakt.
Dag 5.
Terug op kantoor.
Zittend op een stoel. Zadelpijn? Ja, natuurlijk, maar het valt wel mee. Moe? Ja ook, maar dat valt ook nog wel mee.
Terug denkend aan alle overpeinzingen die ik gehad heb onderweg.
Is het oké dat ik terug ga naar Nederland? Oké dat ik niet naar India ga? Oké om zo veel te willen klimmen?
Ja. Ik fiets wel verder zo. Tegen de stroom in. De berg op.
 |
| Einde :) |
