Onze sport, ijsklimmen werkt toe naar een Olympische status. Daarvoor zijn wij als atleten uitgenodigd in Sochi. We zijn al een Olympisch erkende sport (nou ja, erkend, in Nedeland is alleen de heren discipline erkend) en we willen ook echt uitkomen op de spelen in de toekomst. De kracht van de sport is hoe spectaculair het er uit ziet. Saas Fee trekt er een parkeergarage vol met niet-klimmers mee die al juichend Hee Yong Park naar de top zien klimmen. Geen flauw idee hoe lastig de bewegingen zijn, ze vinden het blijkbaar gewoon mooi. En, ze betalen ervoor. Je moet entree betalen om het te mogen zien!
Wij, Dennis en ik deden ook mee in Saas Fee. Dennis won er zelfs vorig jaar.
Dit jaar helaas niet. We hadden ook wel een hele ongelukkige voorbereiding waarbij we voor Dennis in december en januari meer ziekenhuizen van binnen hebben gezien dan klimhallen. Ondertussen is Dennis aan het afstuderen en alsof het allemaal nog niet genoeg was prikt hij zijn ijsbijl 5cm diep z'n been in door het slechte ijs in de speedklim kwalificaties. Hij kan amper op z'n been staan nu en heeft minimaal 3 weken nodig om te herstellen.
Ondanks te slechte voorbereiding schopte ik mijn stijgijzers wel naar de finale en stond ik opeens tussen de grote groep echte professionele klimsters. Ik kan met zekerheid zeggen dat deze wedstrijd de zwaarste is uit de hele competitie. De wand, de routes, de hoogte (en dus het gebrek aan zuurstof) en het deelnemersveld was nog niet eerder zo sterk. Iedereen in de top 12 behalve ik, had in de afgelopen twee jaar al minimaal een keer op het podium gestaan.
Ik had dit jaar nog geen enkele keer op een wedstrijdwand geklommen. In tegenstelling tot de rest van die top 12, die zo'n wand soms letterlijk in hun achtertuin hebben liggen. Op sommige stukken was het heel duidelijk dat ik het beetje achtertuin ervaring hard miste. Wat me uiteindelijk een 7e plaats opleverde.
En ja, achteraf zeg je altijd dat je het beter had kunnen doen...
Ik was er toch wel soort van blij mee, want ik was lang niet zo zenuwachtig als de afgelopen jaren en ik vond het zo tof om te mogen klimmen :)
Ik werd gezocht, zo bleek, door de dopingcontrole. Niet omdat ze iets vermoedden, gewoon random, en dit keer was ik aan de beurt.
Bla bla, plassen in een potje en dat een beetje overgieten in was test-bekertjes.
We kwamen in gesprek over het klimmen. Dat het wel heel gaaf was om zo van klimmen je werk te kunnen maken en de hele wereld af te reizen. Zo veronderstelden de twee sportartsen uit Servië die de dopingcontroles doen voor de UIAA.
Ja, van klimmen je werk maken. Wat zou dat gaaf zijn, zei ik terug. Verbaasd over mijn antwoord babbelden we verder en meer en meer realiseerde ik me mijn rare positie: ik ben geen professionele klimmer.
Na wat rondvragen kwam ik er achter dat al de twaalf klimmers waar ik het over had wel professionele klimmers zijn. Zij krijgen allemaal een salaris om mee te doen aan deze wedstrijden. Een salaris om te mogen klimmen. Stel je voor! Zelfs de Russische en Tsjechische klimsters krijgen beaald. Bizar. Nog veel vreemder; het Azerbajaanse team (die standaard als laatste en een-na laatste eindigen rond plek 70) krijgen per klimmer een vergoeding van €1000 plus alle reis en inschrijfkosten vergoed. Azerbajaan. Ja, Azerbajaanse deelnemers krijgen ook betaald.
Vanuit onze verenging, NKBV, krijgen wij een vergoeding. Een paar mensen hebben hard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen en wij zijn er erg blij mee, anders waren we hier niet geweest. Maar deze vergoeding is net voldoende voor het deels dekken van de kosten van een paar wedstrijden. Wanneer we naar Korea en Saas Fee zouden gaan zou het geld al op zijn. En dan betalen we ons eten en Dieselkosten nog zelf.
En dan blijven er nog 4 wedstrijden plus Sochi over op de lijst...
In de eindranking zal je ons dus niet terug vinden, want daar hebben we het geld niet voor. We hebben niet eens een kledingsponsor die ons van warme kleding voorziet of een materiaalsponsor die ons van ijsbijlen voorziet. En zelfs als de beste bergsport prestatie van het jaar verkozen wordt, staat er niks bij over het feit dat Dennis de Worldcup in Saas Fee won en mogen we stemmen op mensen die het bijzonder doen op het NK. Zelfs door onze eigen vereniging worden we dus vergeten.
Niet dat we het niet proberen, we hebben blog, website, Twitter, Facebook, staan in magazines zoals iPhone Magazine, ik stond in de Viva400 en in kranten. We worden opgebeld en gemaild als iemand iets over ijsklimmen wil weten en om de sport te vergoten organiseren we jaarlijks een wedstrijd, die dit jaar ruim 100 deelnemers trok!
Ja, je zal me wel een grote zeur vinden dat ik dit zo schrijf. "Je moet er zelf voor zorgen", "het komt niet vanzelf", "het is crisis, er is geen geld voor dit soort dingen", "wat zeur je nou, je kan toch meedoen in Saas Fee", "het is toch mooi dat je het allemaal zelf kan"...
Echt? En dat is het excuus? En wat nou als ik full-time kon trainen en daarmee wel op het podium kan staan...? In plaats van full-time naar een computer staren en 's avonds betaal om even te mogen klimmen in een kleine klimhal waar ik alle routes al gedaan heb.
Kan iemand mij alsjeblieft vertellen hoe ik dat in Nederland nou eindelijk eens voor elkaar kan krijgen? Alsjeblieft?
Hoe word ik 'zo professioneel'?
2 comments:
Azerbajaan betaalt ingehuurde sporters uitstekend, oa volleyballers
Misschien nemen ze ook ijsklimmers die in de finale eindigen
Als er interviews e.d. komen: de lat hoger leggen. Meer vergoeding voor een goede reportage. Hebben ze geen budget dan zwaai je ze af. Als je alles zowat voor niks gaat doen dan blijf je op dat nivo.
Post a Comment